ՍԻՐԵՐԳ

Մանուկ էինք տակաւին.
Ես` քեզ ժըպտող, հանդարտիկ,
Իսկ դու աշխոյժ թիթեռնիկ
Մ’էիր շըրջող իմ չորս դին:
Մատուցի քեզ օր մը, յո՛ւշ,
Վարդ մը` այտիդ պէս կարմիր,
Դու դէմքիս զայն նետեցիր`
Ուրկէ խոցեց զիս մի փուշ:
Արիւն, արցունք, երկո՜ւ շիթ,
Երեսէս վար հոսեցան.
Գերին եղայ օրէն այն`
Չարաճըճի հաճոյքիդ…
Ո՜հ, երբոր ա՛լ կը վառէր
Սիրտըս` սիրոյդ կըրակով,
Հեծող քնարիս նըւագով,
Երբ խընդրեցի քուկին սէր:
Դու մերժեցիր, ես լացի՜.
Արցունքի մէջ նուաղեցան
Բոցերն աչքիս. ընդունա՜յն
Արդ քեզի սիրտըս բացի:
Տենչանքներով անուշիկ`
Զուր տեղ շուրթերս այրեցան.
Անոնք երբեք չարբեցան
Համբոյրներովն այտիդ գիրգ:
Ալ ես հառաչ մ’եմ վերջին,
Բայց թէ սիրուիմ միանգամ`
Նորէն մըրրիկը կ’ըլլամ
Սէրերու մեծ ովկիանին: