ՅԻՍՈՒՍԻ ՊԱՃՈՒՃԱՊԱՏԱՆՔԸ

Կը սըղոցէր Հայրն, եւ իր քով, սեմին վրայ.
Մանուկ Յիսուսը կու լար մերթ հեծկալով,
Սովորական, ինչպէս ամէն տղայ կու լայ.
Հայրն ըստէպ զայն կը լըռեցնէր գըգուանքով:

Ի՞նչ ունէր ան. դըրացիին տըղաներն`
Արդեօք իրմէ երե՞ս էին դարձուցած.
Խըլա՞ծ էին ձեռքէն` ժողված շուշաններն`
Զոր կը տանէր մօրն` վարդին հետ իր շըրթանց:

Թէ` ըստուերներ կը շըրջէին գողունի`
Իր մըտածման աստղերուն մէջ լուսեղէն.
Նախազգացո՜ւմ` ապագային արիւնի`
Որ կու գար զինքն արթընցընել երազէն:

Սուրբ հայր Յովսէփ մարդ մը շինեց Յիսուսին,
Աղուոր պուպրիկ մ’որ ան չը լայ ալ տըրտում:
Բարւոք է այս: Անշուշտ կ’ըլլայ շէնքն այդ սին`
Մարդ-մանկան` խի՜նդ: Աստուած-մանկան` մըտածո՜ւմ:

Զայն շինած էր Հայրը ջանքով սիրարկու,
Հոն փըչելով ամէն հընարքն արուեստի:
Ի՛նքն ալ գոհ էր. հոն տեղ, ցիր ցան, փեղկերու,
Դարաններու, սեղաններու, բազրոտնի,

Արկղիկներու, լիսեռներու, առեղի`
Որք քաոսի մ’արտաբերած շըքեղն են,
Տաշեղներու, շիւղերու մէջ մըղեղի`
Որք քաոսի մ’արտաբերած տըգեղն են:

Հօրն աչքը այդ պուպրիկին վրայ մնաց միայն
Իբր այն շինածն անծանօթէ՜ն գար ինքնին.
Արցունքներն իր աստուածախա՛ռըն Մանկան`
Կարծես հիւսն Հայրն` քանդակագործ ընէին:

Սակայն պէտք է լուրթ մըշուշներն առտըւան`
Միջօրէի արին ցըրուէ լերան վրայ.
Պէտք է հըպի արհեստի ձեռքը` բնութեան.
Հինը` նորին, լաւը` Բարւոյն տեղի տայ: