Այս,
ասէ,
Հայկ
գեղապատշաճ
եւ
անձնեայ,
քաջագանգուր,
խայտակն
եւ
հաստաբազուկ:
Սա
ի
մէջ
սկայիցն
քաջ
եւ
երեւելի
լեալ,
եւ
ընդդիմակաց
ամենեցուն,
որք
ամբառնային
զձեռն՝
միապետել
ի
վերայ
ամենայն
սկայիցն
եւ
դիւցազանց:
Սա
խրոխտացեալ
ամբարձ
զձեռն
ընդդէմ
բռնաւորութեանն
Բելայ,
ի
տարածանել
ազգի
մարդկան
ընդ
լայնութիւն
ամենայն
երկրի,
ի
մէջ
բազմակոյտ
սկայիցն,
անհուն
խօլաց
եւ
ուժաւորաց:
Քանզի
անդ
մոլեգնեալ
այր
իւրաքանչիւր,
սուր
ի
կող
ընկերի
իւրոյ
ձգելով՝
ջանային
տիրել
ի
վերայ
միմեանց.
ուր
պատահմունք
ի
դէպ
ելանէին
Բելայ՝
բռնանալ
ունել
զամենայն
երկիր:
Որում
ոչ
կամեցեալ
հնազանդ
լինել
Հայկայ,
յետ
ծնանելոյ
զորդի
իւր
զԱրամանեակ
ի
Բաբելոնի՝
չու
արարեալ
գնայ
յերկիրն
Արարադայ,
որ
է
ի
կողմանս
հիւսիսոյ,
հանդերձ
որդւովք
իւրովք
եւ
դստերօք
եւ
որդւոց
որդւովք,
արամբք
զօրաւորօք,
թուով
իբրեւ
երեքհարիւր,
եւ
այլովք
ընդոծնօք
եւ
եկօք
յարեցելովք
ի
նա
եւ
բոլոր
աղխիւ:
Երթեալ
բնակէ
ի
լեռնոտին
միում
ի
դաշտավայրի,
յորում
սակաւք
ի
մարդկանէ
յառաջագոյն
ցրուելոցն
դադարեալ
բնակէին.
զորս
հնազանդ
իւր
արարեալ
Հայկ՝
շինէ
անդ
տուն
բնակութեան
կալուածոց
եւ
տայ
ի
ժառանգութիւն
Կադմեայ
որդւոյ
Արամանեկայե:
Այս
արդարացուցանէ
զանգիր
հին
ասացեալ
զրոյցս:
«Եւ
ինքն
խաղայ,
ասէ,
այլով
աղխիւն
ընդ
արեւմուտս
հիւսիսոյ.
գայ
բնակէ
ի
բարձրաւանդակ
դաշտի
միում,
եւ
անուանէ
զանուն
լեռնադաշտին
Հարք,
այս
ինքն
թէ
հարք
են
աստէն
բնակեալք՝
ազգի
տանն
Թորգոմայ:
Շինէ
եւ
գիւղ
մի,
եւ
անուանէ
յիւր
անուն
Հայկաշէնե:
Յիշի
եւ
աստանօր
ի
պատմութեանս՝
ի
հարաւոյ
կողմանէ
դաշտիս
այսորիկ,
առ
երկայնանստիւ
միով
լերամբ,
բնակեալ
յառաջագոյն
արք
սակաւք,
ինքնակամ
հնազանդեալ
դիւցազինն:
Արդարացուցանէ
եւ
այս
զասացեալ
զրոյցս
անգիրս:
