Զկնի
այսորիկ
հրաման
տայ
Սմբատայ՝
երթալ
յամուրն
Բագարան,
որ
հուպ
ի
քաղաքն
Երուանդայ
ի
վերայ
Ախուրեան
գետոյ,
զի
սպանցէ
զԵրուազ
զեղբայր
Երուանդայ:
Զոր
կալեալ
Սմբատայ՝
երկան
զուլանէ
հրամայէ
կապել,
եւ
ընկենուլ
ի
պտոյտ
մի
գետոյն:
Եւ
ի
տեղի
նորա
ի
վերայ
բագնացն
կացուցանէ
զընտանի
Արտաշիսի,
աշակերտ
մոգի
ուրումն
երազահանի,
որ
յայն
սակս
եւ
Մոգպաշտէ
անուն
կարդային:
Եւ
ապա
աւար
առեալ
զգանձսն
Երուազայ,
եւ
ծառայս
անձինս
հինգ
հարիւր,
նա
եւ
զընտիր
գանձուցն
մեհենից՝
բերէ
Արտաշիսի:
Եւ
Արտաշէս
պարգեւէ
Սմբատայ
զծառայսն
Երուազայ.
բայց
զգանձսն
հրամայէ
տանել
Դարեհի
արքայի
Պարսից,
հանդերձ
յաւելմամբ
յիւրոց
գանձուց,
ի
շնորհակալութեան
պատիւ
իբրեւ
հօր
եւ
օգնականի:
Յայնժամ
Սմբատայ
զծառայսն
Երուազայ,
զոր
գերեացն
ի
Բագարանէ,
տարեալ
բնակեցուցանէ
ի
թիկանց
Մասեաց,
ի
նոյն
անուն
Բագարան
կոչելով
զձեռակերտն:
Ինքն
անցանէ
ի
Պարսս,
ընծայատար
Դարեհի,
ոչ
ինչ
փոյթ
առնելով
զՀռոմայեցւոց
տէրութենէն:
Իսկ
ի
գնալն
Սմբատայ
ի
Պարսս
հասանեն
հարկահանք
կայսեր
եւ
սպայ
ծանր
ի
սահմանս
Հայոց,
զորս
մաղթեալ
Արտաշիսի
եւ
կրկին
տուեալ
զհարկսն՝
հաշտեցուցանէ:
Եւ
զայս
մեզ
ստուգապէս
պատմէ
Ողիւմպ
քուրմ
Հանւոյ,
գրող
մեհենական
պատմութեանց,
եւ
զայլ
բազում
գործս՝
զոր
ասել
կայ
մեզ
առաջի,
որում
եւ
Պարսից
մատեանքն
վկայեն
եւ
Հայոց
երգք
վիպասանաց:
