Բայց
Երուանդայ
զմտաւ
ածեալ,
թէ
ո՛րպիսի
չար
նորա
թագաւորութեանն
սնանի
ի
Մարս՝
խէթ
ի
սրտի
լեալ՝
ոչ
հեշտալի
էր
նմա
քուն:
Հանապազ
ի
յարթնութեան
յայն
հոգալով,
նաեւ
ի
քուն
անուրջս
ահագինս
նմին
իրի
տեսանէր:
Վասն
որոյ
ի
ձեռն
հրեշտակաց
եւ
պատարագաց
խնդրէր
հաշտեցուցանել
զարքայն
Պարսից՝
տալ
ի
ձեռս
զԱրտաշէս,
ասելով
թէ
«Արիւն
իմ
եւ
հարազատութիւն,
ընդէ՞ր
սնուցանես
զՄարըդ
Արտաշէս
հակառակ
ինձ
եւ
իմոյ
թագաւորութեանս,
լսելով
բանից
Սմբատայ
յեղուզակի,
որ
ասէ,
թէ
որդի
է
Արտաշէս
Սանատրկոյ.
եւ
զորդի
հովուաց
եւ
զանդէորդաց
ջանայ
առնել
Արշակունի,
եւ
արիւն
քո
եւ
հարազատութիւն
համբաւելով
զնմանէ:
Նա
չէ
որդի
Սանատրկոյ,
այլ
ընդ
խաբս
գտեալ
Սբատայ
զմար
ոմն
տղայ՝
բաջաղիե:
Նոյնպէս
եւ
առ
Սմբատ
յղէր
բազում
անգամ,
թէ
«Ընդէ՞ր
այդքան
սնոտի
աշխատութիւն
կրես.
խաբեալ
ի
ստնտուէդ՝
սնուցանես
զորդի
Մարիդ
հակառակ
ինձե:
Եւ
լսէ
ոչ
սիրելի
բանս
պատասխանեաց:
Յայնժամ
առաքէ
Երուանդ
եւ
սատակէ
զքաջսն
ի
Բայբերդի.
գերեալ
զդստերս
Սմբատայ՝
պահէ
յամրոցին
յԱնի
ոչ
վատթարապէս:
Բայց
թիկունս
առնելով
Երուանդայ
զՀռոմայեցիս՝
ոչ
ինչ
վտանգի
ի
թագաւորութեանն
Վեսպիանու
եւ
Տիտոսի,
թողլով
ի
նոսա
զՄիջագետս:
Եւ
յայնմ
հետէ
բարձաւ
իշխանութիւնն
Հայոց
ի
Միջագետաց.
եւ
հարկս
եւս
առաւելագոյնս
տայր
ի
Հայոց
Երուանդ:
Իսկ
գործակալացն
Հռոմայեցւոց
մեծապէս
հանդերձեալ
զքաղաքն
Եդեսիայ՝
ի
նմա
հաստատեն
զտունս
գանձուց
հարկացն
ժողովելոց
ի
Հայոց,
ի
Միջագետաց
եւ
յԱսորեստանեայց:
Եւ
ժողովեն
ի
նմա
զամենայն
դիւանս,
եւ
կարգեն
դպրոցս
երկուս,
մի՝
զբունն
իւրեանց
զԱսորին,
եւ
միւս
եւս
զՅոյնն.
եւ
զդիւանն
հարկաց
եւ
զմեհենականն,
որ
կայր
ի
Սինոպ
Պանտացւոց՝
անդր
փոխեն:
