Ի
հեռանալ
մեծին
Ներսիսի՝
ստեաց
Արշակ
ամենայն
ուխտիցն,
զոր
եդ
ընդ
նախարարսն,
եւ
խնդրեաց
զքէն
ձեռակերտին
իւրոյ
Արշակաւանու:
Եւ
կոտորեաց
զբազումս
ի
նախարարացն,
մանաւանդ
զազգն
Կամսարականաց
բառնայր
ի
միջոյ,
չարակնելով
ագահեալ
յամուրն
Արտագերս
եւ
ի
քաղաք
ոստանի
նոցա
Երուանդաշատ:
Եւ
կոչեալ
առ
ինքն
ի
լքեալ
արքունիսն
Արմաւիր
իբր
զազգականս
իւր,
ի
պատճառս
պատուոյ
մեծարանաց,
միահաղոյն
զարս
եւ
զկանայս
հանդերձ
մանկամբք
հրամայեաց
կոտորել:
Եւ
ոչ
ոք
ի
նոցանէ
ապրեցաւ,
բայց
Սպանդարատ
որդի
Արշաւրի.
քանզի
ունէր
կին
Արշակունի,
որ
եւ
բնակեցաւ
ի
նորին
ժառանգութեան
ի
կողմանս
Տարօնոյ
եւ
Հաշտենից,
իբր
տրտունջ
զհօրեղբօրէն
իւրմէ
եղեալ
զՆերսեհէ.
որոյ
աղագաւ
եւ
ոչ
ի
կոտորման
նոցա
դիպեցաւ:
Այլ
լուեալ
զբօթն՝
հանդերձ
որդւովքն
Շաւարշաւ
եւ
Գազաւոնիւ
եւ
բոլոր
ընտանեօքն
գնաց
փախստական
ի
Յոյնս:
Բայց
ի
գնալն
մեծին
Ներսիսի
ի
Յոյնս՝
էր
ձեռնադրեալ
զսարկաւագն
Խադ
յեպիսկոպոսութիւն
Բագրեւանդայ
եւ
Արշարունեաց,
եւ
հաւատաց
ի
նա
զամենայն
գործ
վերակացութեան
աշխարհիս
մինչեւ
ցժամանակ
իւրոյ
դարձին:
Այս
Խադ
յամենայնի
նմանել
մեծին
Ներսիսի,
եւ
առաւել
եւս
ի
տեսչութիւն
աղքատաց.
որոյ
եւ
շտեմարանքն
իսկ
աղբերացան
սքանչելապէս
իբր
առ
Եղիայիւ
եւ
Եղիսէիւ.
եւ
ի
յանդիմանել
զարքայ՝
ահաւոր
եւ
սաստիկ
էր
եւ
աներկիւղ:
Եւ
ոչ
եղեւ
ի
նմա
գամագիւտ
սատանայ,
բայց
առ
միոյ
նուագի,
զի
էր
պճնող
առ
հանդերձս
եւ
ձիասէր.
զոր
պարսաւեալ
այպանէին
փոխանակաբանեալ՝
որք
ի
նմանէ
յանդիմանեալ
լինէին:
Վասն
որոյ
թողեալ
այնուհետեւ
զպերճագոյն
հանդերձսն,
խարազնազգեստ
եղեալ՝
իշով
շրջէր
մինչեւ
ցօր
մահուան
իւրոյ:
