Յետ
մահուանն
Արշակայ
գումարեաց
Շապուհ
զօր
բազում
ի
ձեռն
Մեհրուժանայ,
եւ
արձակեաց
ի
Հայս,
ի
նա
հաւատալով
զաշխարհս:
Եւ
տուեալ
նմա
կին
զքոյր
իւր
զՈրմիզդուխտ,
եւ
հրովարտակս
բազում
շինից
եւ
դաստակերտաց
ի
Պարսից
աշխարհին,
եւ
խոստացաւ
տալ
նմա
զՀայոց
թագաւորութիւնն,
միայն
թէ
զնախարարսն
նուաճելով՝
ի
դէն
մազդեզանց
զաշխարհս
դարձուսցէ:
Որոյ
յանձն
առեալ
եւ
եկեալ,
եւ
զբազումս
ի
նախարարաց
կանանց
կալեալ՝
ի
բերդս
բերդս
տայր
պահել,
զդարձ
արանցն
յուսալով:
Եւ
զամենայն
կարգ
քրիստոնէութեան
ջանայր
խափանել:
Զեպիսկոպոսս
եւ
զքահանայս
հարկաց
պատճառաւ
կապեալ՝
յերկիրն
Պարսից
տայր
տանել:
Եւ
զորս
միանգամ
գիրս
գտանէր՝
այրէր,
եւ
հրաման
տայր
մի՛
ուսանել
զդպրութիւն
յունարէն,
այլ
զպարսիկ,
եւ
մի՛
ոք
իշխեսցէ
յոյն
խօսել
կամ
թարգմանել.
այսպիսի
ինչ
պատճառաւ,
զի
ամենեւին
մի՛
լիցի
Հայոց
ընդ
Յունաց
ծանօթութիւն
եւ
հաղորդութիւն
սիրոյ,
այլ
ճշմարիտ՝
խափանել
զքրիստոնէութեան
ուսումն.
զի
յայնժամ
գիր
դպրութեան
Հայոց
չեւ
եւս
էր
լեալ,
եւ
յունականաւն
վարէին
եկեղեցւոյ
կարգք:
Արդ՝
իբրեւ
լուաւ
մեծն
Ներսէս
զչարիսն
ամենայն,
որ
հասին
ի
վերայ
Հայոց,
եւ
զմահն
Արշակայ՝
աղաչեաց
զինքնակալն
Թէոդոս,
խնդրելով
ի
նմանէ
օգնականութիւն։
Եւ
թագաւորեցուցանէ
զՊապ
որդի
Արշակայ.
եւ
ընդ
նմա
գումարեաց
զօր
բազում
ի
ձեռն
քաջ
ստրատելատին
Տերենտիանոսի։
Եւ
մեծին
Ներսիսի
առեալ
զամենայն
նախարարսն,
որք
կամակից
էին
ընդ
տէրութիւնն
Պապայ
եւ
որք
ոչ,
եւ
զապրեալ
Կամսարականն
Սպանդարատ՝
սոցա
միաբանութեամբ
ածէ
զՊապ
յաշխարհս
Հայոց։
Եւ
եկեալ
գտանեն
զամբարիշտն
Մեհրուժան
պետացեալ
կալեալ
զերկիրս
Հայոց.
եւ
հալածական
արարեալ՝
յինքեանս
թափեն
զաշխարհս։
Բայց
Մեհրուժան
հրամայէ
պայկացն՝
զբերդիցն
պարսպաց
կախել
զկանայս
նախարարացն,
մինչեւ
մեռցին.
եւ
թողուլ
նոյնպէս
ի
կախաղանին
զդիակունսն,
զի
լուծեալ
անկցին՝
գէշ
կերակուր
լինել
թռչնոց։
