Վախճանեալ
Արկադեայ՝
փոխանակ
նորա
թագաւորէ
նորին
որդի,
որ
կոչեցաւն
Թէոդոս
փոքր.
եւ
զնոյն
բարեկամութիւն
կալաւ
ընդ
մերում
աշխարհիս
եւ
ընդ
արքային
մերում
Վռամշապհոյ.
բայց
զմասն
իւր
ոչ
հաւատաց
նմա,
այլ
ինքեան
կալաւ
գործակալօք
եւ
խաղաղութիւն
արար
ընդ
Յազկերտի
արքայի
Պարսից:
Ընդ
այն
ժամանակս
եկեալ
Մեսրոպայ,
եւ
բերեալ
զնշանագիր
մերոյ
լեզուիս,
եւ
հրամանաւ
Վռամշապհոյ
եւ
մեծին
Սահակայ
ժողովեալ
մանկուն
ընտրեալս,
ուշեղս
եւ
քաջասունս
փափկաձայնս
եւ
երկարոգիս,
եւ
դպրոցս
կարգեաց
յամենայն
գաւառս.
եւ
ուսոյց
զբնաւ
կողմանս
բաժնոյն
Պարսից,
բայց
ի
Յունաց
մասնէն,
որք
ընդ
ձեռնադրութեանն
տուգանեցան,
վիճակեալք
յաթոռն
Կեսարու,
վարել
Յունական
դպրութեամբ
եւ
ոչ
ասորւով:
Իսկ
Մեսրոպայ
երթեալ
յաշխարհն
Վրաց՝
առնէ
եւ
նոցա
նշանագիրս
տուեցելովն
ի
վերուստ
շնորհաւն,
հանդերձ
Ջաղայիւ
ոմամբ
թարգմանաւ
հելլէն
եւ
հայ
լեզուի,
ձեռնտու
լինելով
արքայի
նոցա
Բակրոյ
եւ
եպիսկոպոսին
Մովսիսի:
Եւ
ընտրեալ
մանկունս
եւ
յերկուս
բաժանեալ
դասս՝
եւ
վարդապետս
թողու
նոցա
յաշակերտաց
իւրոց
զՏէր
Խորձենացի,
եւ
զՄուշէ
Տարօնեցի:
Եւ
ինքն
յԱղուանս
իջեալ
առ
Արսվաղէն
թագաւոր
նոցա
եւ
առ
եպիսկոպոսապետն
Երեմիայ.
որոց
կամաւ
յանձն
առեալ
զվարդապետութիւն
նորա՝
ետուն
մանկունս
ընտիրս:
Եւ
կոչեալ
զԲենիամին
ոմն
շնորհաւոր
թարգման,
զոր
անդանդաղ
արձակեաց
մանուկն
Վասակ
Սիւնեաց
տէր,
ի
ձեռն
Անանիայի
եպիսկոպոսի
իւրոյ.
որովք
ստեղծ
զնշանագիրս
կոկորդախօս
աղխազուր
խժական
խեցբեկագունին
այնորիկ
Գարգարացւոց
լեզուին:
Եւ
վերակացու
թողեալ
զաշակերտ
իւր
զՅովնաթան,
միանգամայն
եւ
քահանայս
կացուցեալ
դրանն
արքունի՝
ինքն
դառնայ
ի
Հայս.
եւ
գտանէ
զմեծն
Սահակ
թարգմանութեան
պարապեալ
յասորւոյն,
յոչ
լինելոյ
յունի:
Քանզի
նախ
ի
Մեհրուժանայ
այրեալ
լինէին
ընդհանուր
աշխարհիս
յոյն
գիրք.
դարձեալ
ի
բաժանել
զաշխարհս
Հայոց՝
չտային
պարսիկ
վերակացուքն
յոյն
ումեք
ուսանել
դպրութիւն
յիւրեանց
մասինն,
այլ
միայն
ասորի:
