Երթեալ
Արիստակէս
ընդ
մեծին
Ղեւոնդի,
հասանէ
ի
քաղաքն
Նիկիացւոց,
ուր
եղեն
ժողովեալ
հարք
երեք
հարիւր
եւ
ութեւտասն
ի
քակտումն
արիանոսաց.
զորս
նզովեալ
մերժեցին
ի
հաղորդութենէ
եկեղեցւոյ.
սոյնպէս
եւ
ինքնակալն
արտասահմանեաց
ի
մետաղս:
Ապա
դարձեալ
Արիստակէս
արժանահաւատ
բանիւ,
եւ
քսան
կանոնեալ
գլխովք
ժողովոյն՝
գայ
հանդիպի
հօրն
եւ
արքային
ի
Վաղարշապատ
քաղաքի:
Ընդ
որ
ուրախացեալ
սրբոյն
Գրիգորի,
սուղ
ինչ
գլուխս
յինքենէ
ի
կանոնս
ժողովոյն
յաւելու,
վասն
առաւել
զգուշութեան
իւրոյ
վիճակին:
Յայնմ
ժամու
եւ
ազգային
նոցա
Կամսար
մկրտի
իւրայովքն
հանդերձ
ի
ձեռն
մեծին
Գրիգորի.
արքայի
ընդունելով
ի
ջրոյն՝
տայ
նմա
ժառանգութիւն
զմեծ
դաստակերտն
Արտաշիսի,
որ
այժմ
ասի
Դրասխանակերտ,
եւ
զգաւառն
Շիրակ,
որպէս
ազգականի
իւրում
եւ
մտերիմ
հարազատի:
Այլ
նա
ոչ
աւելի
բաւեալ
քան
զեօթն
աւուրս
յետ
մկրտութեանն,
վախճանի:
Բայց
թագաւորին
Տրդատայ
մխիթարեալ
զգլուխ
որդւոցն
Կամսարայ
զԱրշաւիր՝
զինքն
փոխանակ
ծնողին
սահմանելով,
ազգ
զնա
սերէ
յանուն
հօրն,
եւ
կարգէ
ի
թիւ
նախարարութեանց:
Յաւելու
եւ
այլ
պարգեւս
-
զքաղաքն
Երուանդայ
եւ
զնորին
գաւառն
մինչեւ
ցկատար
ձորոյն
մեծի.
միայն
զի
ի
մտաց
նորա
հեռացուսցէ
զյիշատակ
բնիկ
աշխարհին
որ
Պահլաւն
կոչի,
որպէս
զի
անվրդով
զհաւատսն
պահիցէ:
Իսկ
Արշաւիր
առաւել
սիրեալ
զգաւառն՝
յիւր
անուն
կոչէ
Արշարունիս.
քանզի
յառաջ
Երասխաձոր
կոչէր:
Ահա
ասացաք
եւ
զպատճառս
գալստեան
երկուց
ցեղիցն,
Պարթեւաց
եւ
Պահլաւկաց:
Զայսու
ժամանակաւ
կատարէ
Տրդատ
զշինուած
ամրոցին
Գառնւոյ,
զոր
որձաքար
եւ
կոփածոյ
վիմօք,
երկաթագամ
եւ
կապարով
մածուցեալ.
յորում
շինեալ
եւ
տուն
հովանոց,
մահարձանօք,
սքանչելի
դրօշուածովք,
բարձր
քանդակաւ,
ի
համար
քեռ
իւրոյ
Խոսրովիդխտոյ,
եւ
գրեալ
ի
նմա
զյիշատակ
իւր
հելլենացի
գրով:
Բայց
սրբոյն
Գրիգորի
դարձեալ
ի
նոյն
լերինս՝
ոչ
ումեք
յետ
այնր
յաւելոյր
երեւել
մինչեւ
ցվախճան:
