Սանատրուկ
թագաւորեալ՝
զօրս
ժողովէ
ի
ձեռն
քաջացն
Բագրատունեաց
եւ
Արծրունեաց
դայեկաց
իւրոց,
իջանել
տալ
պատերազմ
ընդ
որդիսն
Աբգարու,
զի
բոլորումս
տիրեսցէ
թագաւորութեան:
Եւ
մինչ
դեռ
նա
յայսմ
էր՝
աստուածային
իմն
ակնարկութեամբ
խնդրեցաւ
վրէժ
մահուանն
Ադդէի
յորդւոյն
Աբգարու:
Քանզի
սիւն
կճեայ
կանգնել
տայր
յԵդեսիայ
ի
վերնատունս
ապարանից
իւրոց,
եւ
ինքն
ի
ներքոյ
կալով
հրամայէր
զորպէսն
առնել.
որ
զերծեալ
յունողացն՝
անկաւ
ի
վերայ
նորա
եւ
խորտակեաց
զոտսն
եւ
սատակեաց:
Եւ
իսկոյն
պատգամ
բնակչաց
քաղաքին
եկն
առ
Սանատրուկ,
խնդրելով
պայման
ուխտի,
զի
մի՛
վրդովեսցէ
զնոսա
ի
քրիստոնէութեան
հաւատոց,
եւ
նոքա
տացեն
զքաղաքն
ի
ձեռս
եւ
զգանձս
թագաւորին:
Զոր
արարեալ՝
յետոյ
ստեաց.
նա
եւ
զամենայն
զաւակ
տանն
Աբգարու
մաշեաց
սրով,
բայց
յաղջկանց,
զորս
եհան
ի
քաղաքէն
բնակել
ի
կողմանս
Հաշտենից:
Սապէս
եւ
զգլուխ
կանանցն
Աբգարու,
որում
անուն
էր
Հեղինէ,
առաքեաց
յիւրային
քաղաքն
բնակել
ի
Խառան,
թողլով
նմա
զտիկնութիւնն
ամենայն
Միջագետաց,
փոխանակ
բարեացն
զոր
գտեալ
էր
ի
ձեռն
նորա
յԱբգարէ:
Այս
Հեղինէ
զարդարեալ
հաւատովք,
որպէս
եւ
զայր
իւր
զԱբգար,
ոչ
հանդուրժեաց
բնակել
ի
մէջ
կռապաշտիցն.
այլ
չոգաւ
յԵրուսաղէմ
յաւուրս
Կղաւդեայ,
ի
սովին՝
զոր
մարգարէացաւն
Ագաբոս.
եւ
տուեալ
զամենայն
գանձս
իւր
յԵգիպտոս՝
գնաց
ցորեան
բազում
յոյժ
եւ
բաշխեաց
ամենայն
կարօտելոց.
որում
եւ
վկայէ
Յովսեպոս.
որոյ
եւ
շիրիմ
նշանաւոր
կայ
առաջի
դրանն
յԵրուսաղէմ
մինչեւ
ցայսօր
ժամանակի:
