Արտաշիսի
վերջնոյ
գործք՝
բազում
ինչ
յայտնի
են
քեզ
ի
վիպասանացն,
որ
պատմին
ի
Գողթան
-
շինել
զքաղաքն,
եւ
խնամութիւն
ընդ
Ալանս,
եւ
ծնունդք
զարմիցն,
եւ
իբր
տրփանք
Սաթինկան
ընդ
Վիշապազունսն՝
առասպելաբար,
այս
ինքն
ընդ
զարմս
Աժդահակայ,
որ
ունին
զամենայն
զառ
ստորոտովն
Մասեաց.
մարտ
ընդ
նոսա
եւ
քայքայումն
յիշանութենէն,
եւ
սպանումն
նոցա
եւ
հրկիզութիւն
շինուածոցն,
եւ
նախանձ
որդւոցն
Արտաշիսի
եւ
գրգռութիւն
ընդ
միմեանս
ի
ձեռն
կանանցն:
Այս
ամենայն,
որպէս
ասացաք,
յայտնի
են
քեզ
յերգս
վիպասանացն.
բայց
յիշատակեսցուք
եւ
մեք
կարճառօտիւք,
եւ
զայլաբանութիւնն
ճշմարտեսցուք:
Երթեալ
Արտաշիսի
ի
տեղին,
ուր
խառնին
Երասխ
եւ
Մեծամօր,
եւ
հաճեալ
ընդ
բլուրն՝
շինէ
քաղաք
յիւր
անուն
անուանեալ
Արտաշատ:
Ձեռնտու
լինի
նմա
եւ
Երասխ
փայտիւք
մայրեաց.
վասն
որոյ
անաշխատ
եւ
երագ
շինեալ՝
կանգնէ
ի
նմա
մեհեան,
եւ
փոխէ
ի
նա
ի
Բագարանէ
զպատկերն
Արտեմիդեայ
եւ
զամենայն
կուռս
հայրենիս.
բայց
զԱպողոնի
պատկերն
արտաքոյ
քաղաքին
կանգնէ
հուպ
ի
ճանապարհն:
Եւ
յարուցանէ
ի
քաղաքէն
Երուանդայ
զգերութիւն
Հրէիցն,
որ
փոխեալ
էին
անդր
յԱրմաւրայ,
եւ
նստուցանէ
զնոսա
յԱրտաշատ:
Նա
եւ
զամենայն
վայելչութիւն
քաղաքին
Երուանդայ,
զոր
տարեալ
էր
յԱրմաւրայ
եւ
զոր
անդէն
արարեալ
նորա՝
փոխէ
յԱրտաշատ.
եւ
առաւել
եւս
յինքենէ
յօրինէ
իբրեւ
զքաղաք
արքայանիստ:
