Զայսու
ժամանակաւ
միաբանեալ
Ալանք
լեռնականօքն
ամենայնիւ,
յինքեանս
արկանելով
եւ
զկէս
Վրաց
աշխարհին՝
մեծաւ
ամբոխիւ
տարածեալ
ընդ
աշխարհս
մեր:
Ժողովէ
եւ
Արտաշէս
զիւրոց
զօրացն
բազմութիւն,
եւ
լինի
պատերազմ
ի
մէջ
երկոցունց
ազգացն
քաջաց
եւ
աղեղնաւորաց:
Սակաւ
ինչ
տեղի
տայ
ազգն
Ալանաց,
եւ
գնացեալ
անցանէ
ընդ
գետն
մեծ
Կուր,
եւ
բանակի
առ
եզերբ
գետոյն
ի
հիւսիսոյ.
եւ
հասեալ
Արտաշէս
բանակի
ի
հարաւոյ,
եւ
գետն
ընդ
մէջ
նոցա:
Բայց
քանզի
զորդի
Ալանաց
արքային
ձերբակալ
արարեալ
զօրացն
Հայոց
ածեն
առ
Արտաշէս՝
զխաղաղութիւն
խնդրէր
արքայն
Ալանաց,
տալ
Արտաշիսի
զի՛նչ
եւ
խնդրեսցէ.
եւ
երդմունս
եւ
դաշինս
ասէր
հաստատել
մշտնջենաւորս,
որպէս
զի
մի՛
եւս
մանկունք
Ալանաց
ասպատակաւ
հինից
ելցեն
յաշխարհս
Հայոց:
Եւ
ի
չառնուլ
յանձն
Արտաշիսի
առ
ի
տալ
զպատանին՝
գայ
քոյր
պատանւոյն
յափն
գետոյն
ի
դարաւանդ
մի
մեծ,
եւ
ի
ձեռն
թարգմանաց
ձայնէ
ի
բանակն
Արտաշիսի.
«Քեզ
ասեմ,
այր
քաջ
Արտաշէս,
որ
յաղթեցեր
քաջ
ազգին
Ալանաց.
ե՛կ
հաւանեա՛ց
բանից
աչագեղոյ
դստերս
Ալանաց՝
տալ
զպատանիդ.
զի
վասն
միոյ
քինու
ոչ
է
օրէն
դիւցազանց՝
զայլոց
դիւցազանց
զարմից
բառնալ
զկենդանութիւն,
կամ
ծառայեցուցանելով
ի
ստրկաց
կարգի
պահել,
եւ
թշնամութիւն
յաւիտենական
ի
մէջ
երկոցունց
ազգաց
քաջաց
հաստատելե:
Եւ
լուեալ
Արտաշիսի
զայսպիսի
իմաստութեան
բանս՝
գնաց
յեզր
գետոյն.
եւ
տեսեալ
զկոյսն
գեղեցիկ,
եւ
լուեալ
ի
նմանէ
բանս
իմաստութեան՝
ցանկացաւ
կուսին:
Եւ
կոչեցեալ
զդայեակն
իւր
զՍմբատ՝
յայտնէ
նմա
զկամս
սրտի
իւրոյ,
առնուլ
զօրիորդն
Ալանաց
ի
կնութիւն
իւր,
եւ
դաշինս
եւ
ուխտս
հաստատել
ընդ
ազգի
քաջացն,
եւ
զպատանին
արձակել
ի
խաղաղութիւն:
Եւ
հաճոյ
թուեցեալ
Սմբատայ,
յղէ
առ
արքայն
Ալանաց՝
տալ
զտիկին
օրիորդն
Ալանաց
զՍաթինիկ
ի
կնութիւն
Արտաշիսի:
Եւ
ասէ
արքայն
Ալանաց.
«Եւ
ուստի՞
տացէ
քաջն
Արտաշէս
հազարս
ի
հազարաց
եւ
բիւրս
ի
բիւրուց
ընդ
քաջազգւոյ
կոյս
օրիորդիս
Ալանացե:
Զայս
տեղի
առասպելաբանելով
վիպասանքն
յերգելն
իւրեանց
ասեն.
«Հեծաւ
արի
արքայն
Արտաշէս
ի
սեաւն
գեղեցիկ,
եւ
հանեալ
զոսկէօղ
շիկափոկ
պարանն,
եւ
անցեալ
որպէս
զարծուի
սրաթեւ
ընդ
գետն,
եւ
ձգեալ
զոսկէօղ
շիկափոկ
պարանն՝
ընկէց
ի
մէջք
օրիորդին
Ալանաց,
եւ
շատ
ցաւեցոյց
զմէջք
փափուկ
օրիորդին,
արագ
հասուցանելով
ի
բանակն
իւրե:
Որ
եւ
ճշմարտութեամբ
ունի
այսպէս:
Քանզի
պատուեալ
է
առ
Ալանս
մորթ
կարմիր՝
լայքա
շատ
եւ
ոսկի
բազում
տուեալ
ի
վարձանս՝
առնու
զտիկին
օրիորդն
Սաթինիկ:
Այս
է
ոսկէօղ
շիկափոկ
պարանն:
Դոյնպէս
եւ
զհարսանեացն
առասպելեալ
երգեն,
այսպէս
ասելով.
«Տեղ
ոսկի
տեղայր
ի
փեսայութեանն
Արտաշիսի,
տեղայր
մարգարիտ
ի
հարսնութեան
Սաթինկաննե:
Քանզի
սովորութիւն
իսկ
էր
թագաւորացն
մերոց,
փեսայութեամբ
ի
դուռն
տաճարին
հասանել՝
դահեկանս
ճապաղել
իբրեւ
զհիւպատեանն
Հռոմայեցւոց.
սապէս
եւ
թագուհեացն
յառագաստին՝
մարգարիտ:
Այս
է
ճշմարտութիւն
բանիցս:
Սա
առաջին
եղեալ
ի
կանանցն
Արտաշիսի՝
ծնանի
նմա
զԱրտաւազդ
եւ
զայլս
բազումս,
զորս
ոչ
կարեւոր
համարեցաք
այժմ
անուամբ
թուել.
բայց
զկնիսն
յորժամ
ի
գործ
ինչ
հասանիցեմք:
