Թէպէտ
եւ
յոյժ
զուարճացաւ
Խոսրով
ընդ
լուր
գալստեան
ազգականացն,
սակայն
ոչ
յամեաց
ուրախութիւնն,
ընդ
հուպ
հասանելով
բօթն,
եթէ
ինքնին
Արտաշիր
հանդերձ
միաբանութեամբ
զօրացն
հետահաս
եղեալ՝
կոտորեաց
զամենայն
ցեղ
Կարենեան
Պահլաւին,
ջնջելով
զամենայն
արու,
յերիտասարդաց
մինչեւ
ցստընդիայս,
բայց
ի
միոյ
տղայոյ,
զոր
առեալ
մտերիմ
տան
նորա,
Բուրզ
անուն,
փախեաւ
յաշխարհն
Քուշանաց,
առ
հզօրս
ոմանս
նորա
հասուցանելով
ազգայինս.
զոր
բազում
ջանիւք
խնդրեալ
Արտաշրի
զմանուկն
ի
ձեռն
առնուլ՝
ոչ
կարաց
յազգականացն
կուսակցելոց.
մինչեւ
յոչ
կամաց
երդնուլ՝
անկասկած
լինել
մանկանն.
վասն
որոյ
բիւր
առասպելս
յօդեցին
Պարսք
զնմանէ,
-
անբանից
սպասաւորել
մանկանն:
Սա
է
Պերոզամատն,
նախնի
մեծի
ազգին
Կամսարականաց,
զոր
յիւրում
տեղւոջն
պատմեսցուք:
Այլ
մեք
այժմ
որ
ինչ
զկնի
կոտորածի
ազգին
Կարենեան
Պահլաւին,
զորոյ
զվրէժն
ոչ
թուլագոյնս
ինչ
խնդրեաց
թագաւորն
Հայոց
Խոսրով:
Թէպէտ
վախճանեալ
Փիլիպպոսի
եւ
շփոթեալ
թագաւորութիւնն
Հռոմայեցւոց,
մարդ
ի
մարդոյ
առնլով
զտէրութիւնն
սակաւ
ժամանակեայ,
Դեկիոս
եւ
Գալլոս
եւ
Վաղերիանոս
կայսերք,
որք
ոչ
օգնեցին
նմա,
սակայն
Խոսրով
զօրօք
իւրովք
եւ
այլովք
սիրելեօք
յարեցելովք
յինքն
եւ
հիւսիսային
ազգօք
Արտաշրի
յաղթեաց,
հալածական
առնելով
մինչեւ
յաշխարհն
Հնդկաց:
