Եկեալ
Անտիոքոս
թագաւորեցոյց
զԽոսրով,
եւ
զչորեսին
սպարապետսն
մատոյց
ի
նոյն
իշխանութիւն
զօրու,
զորս
կացուցեալ
էր
Տրդատայ
յիւրում
կենդանութեանն՝
յետ
մեռանելոյ
դայեկին
իւրոյ
Արտաւազդայ
Մանդակունւոյ,
որ
միագլուխ
սպարապետ
էր
եւ
ամենայն
Հայոց
զօրավար:
Առաջին՝
Բագարատ
ասպետ,
զօրավար
արեւմտեան
գնդին.
երկրորդ՝
Միհրան
առաջնորդ
Վրաց
եւ
բդեաշխ
Գուգարացւոց,
սպարապետ
հիւսիսային
զօրուն.
երրորդ՝
Վահան
նահապետ
Ամատունեաց,
զօրավար
արեւելեան
գնդին.
չորրորդ՝
Մանաճիհր
նահապետ
Ռըշտունեաց,
սպարապետ
հարաւային
զօրուն:
Եւ
բաժանեալ
ետ
նոցա
զիւրաքանչիւր
զօրս:
Եւ
առաքեաց
զՄանաճիհր
հարաւային
զօրօք
եւ
զԿիլիկեցի
զօրս
ընդ
նմա
զկողմամբք
Ասորեստանի
եւ
Միջագետաց.
եւ
զՎահան
նահապետ
Ամատունեաց
արեւելեան
գնդաւն
եւ
զԳաղատացի
զօրս
ընդ
նմա
առաքեաց
զկողմամբք
Ատրպատականի,
ունել
պահ
յարքայէն
Պարսից:
Եւ
իւր
թողեալ
զթագաւորն
Խոսրով,
-
քանզի
փոքր
էր
յանձնէ
եւ
անօսր
ոսկերօք
եւ
ոչ
գոլով
ի
նմանութիւն
պատերազմողական
հասակի,
-
եւ
առեալ
ընդ
իւր
զՄիհրան
եւ
զԲագարատ
զօրօք
իւրեանց,
եւ
միահամուռ
ամենայն
յունականօքն
խաղայ
ի
վերայ
Սանատրկոյ:
Իսկ
նորա
պարսկական
զօրօք
լցեալ
զքաղաքն
Փայտակարան՝
ինքն
առ
արքայն
Շապուհ
փութացեալ
անկանի,
հանդերձ
Աղուանից
նախարարօք:
Զոր
տեսեալ
Անտիոքայ,
եթէ
ոչ
ի
հնազանդութիւն
խաղաղութեան
նուաճեցան՝
հրաման
տայ
առիւ
զիշխանութիւն
պառակտելոցն
նուազեցուցանել.
եւ
իւր
ժողովեալ
զհարկն՝
առ
կայսր
գնայ:
