Ապա
ելանէ
արքայ
զթիկամբք
Մասեաց
առնել
որսս
յիւրում
սիրեցեալ
գաւառին
ի
Կոգայովտի.
եւ
եղեալ
որս
սաստիկ՝
ուրախացեալ
Արշակ
ի
գինիս
պարծէր,
ոչ
այլոյ
ուրուք
ի
թագաւորաց
նախ
քան
զնա
մեռանել
այնչափ
բազմութիւն
երէոց
ի
միում
ժամու:
Աստանօր
դարձեալ
նորոգեն
զնենգութիւնն
Տիրիթ
եւ
Վարդան,
ասելով,
Գնելոյ
բազում
երէս
քան
զայն
ունել
ընդ
նոյն
աւուրս
յիւրում
լերինն,
որ
Շահապիվանն
անուանի,
որ
ի
մայրենի
հաւոյ
իւրոյ
Գնելոյ
Գնունւոյ
հասեալ
էր
ցնա:
Վասն
որոյ
առաքէ
առ
նա
հրովարտակ
այսպիսի.
-
Թուղթ
Արշակայ
առ
Գնէլ:
«Արշակ
արքայ
Հայոց
մեծաց,
Գնելոյ
իմում
որդւոյ
խնդալ:
«Տեսցե՛ս
տեղիս
քաջերէս
ի
լերինդ
Ծաղկաց
զպարկացիր
ջրով,
եւ
պատրաստեսցես.
զի
եկեալ
մեր՝
ըստ
արժանեաց
թագաւորականաց
հանդիպեսցուք
որսոցե:
Եւ
երագ
զհետ
հրովարտակին
երթեալ
Արշակ՝
խորհէր,
եթէ
ոչ
ըստ
հրամանին
գտցէ
արարեալ
Գնելոյ,
պատճառս
ի
վերայ
եդեալ,
իբր
թէ
չարակնեաց
զուրախանալն
արքայի՝
կապեսցէ
զնա:
Այլ
իբրեւ
ետես,
զոր
չէր
երբէք
տեսեալ
զայնպիսի
պատրաստութիւն
որսոց
եւ
բազմութիւն
երէոց,
խոցեալ
խորհրդովք
նախանձու
եւ
կասկածանաց՝
հրամայեաց
նոյն
Վարդանայ
ի
նմին
որսին
սպանանել
զԳնէլ,
որպէս
թէ
ընդ
խաբս
ինչ
վրիպակաւ,
երէոյ
կամելով
ձգել՝
նմա
պատահեաց
նետն:
Որոյ
առեալ
զայսպիսի
հրաման՝
վաղվաղակի
կատարէ,
ոչ
այնչափ
յաղագս
հրամանի
թագաւորին,
քան
թէ
վասն
կամացն
Տիրիթայ
իւրոյ
սիրելւոյն:
Իսկ
Արշակայ
հանդերձ
նախարարօքն
իջուցեալ
ի
դաշտն
Աղիովտի
զդին
Գնելոյ
թաղեաց
յարքունական
քաղաքին
Զարիշատի.
ի
չքմեղս
եղեալ՝
կոծ
մեծ
առնէ:
