Իբրեւ
եղեւ
խաղաղութիւն
Շապհոյ
ի
հիւսիսականաց
ազգաց,
եւ
պարապ
առեալ
ի
պատերազմացն՝
յայտնեաց
զցասումն
զոր
ունէր
առ
Արշակ,
վասն
ոչ
նմա,
այլ
կայսեր
հարկելոյ
զայնքան
ամս:
Սակս
որոյ
առաքէ
առ
նա
Արշակ
զՏիրիթ
եւ
զնորին
սիրեցեալն
Վարդան
արժանի
պատարագօք՝
խնդրել
զհաշտութիւն:
Բայց
վասն
զի
քինախնդիր
անցելոցն
մարտից
կամեցաւ
լինել
Շապուհ՝
ինքն
ելանէ
պատերազմել
ընդ
Յոյնս,
որոյ
աղագաւ
խնդրէ
զԱրշակ
մեր
թագաւոր
հանդերձ
ամենայն
զօրօքն
Հայոց
ընդ
իւր
լինել:
Իսկ
Արշակ
ոչ
կամեցաւ
իւրովի
երթալ,
այլ
բարուրս
եդեալ՝
դոյզն
գունդ
առաքէ
զկնի
Շապհոյ:
Եւ
իւր
բարկացեալ
Տիրիթայ՝
ընկենու
զնա
ի
պատուոյն,
որպէս
զի
թէ
ի
նորա
հրապուրանաց
եղեւ
այն,
յաղագս
ատելութեանն
զոր
ունէր
առ
Յոյնս:
Եւ
առաւել
եւս
գրգռէր
զարքայ
Վասակ
զինակիր
նորա,
նախանձ
պահելով
ընդ
եղբօրն
վասն
աղջկան
միոջ
հարճի:
Վասն
որոյ
նախատեաց
զնոսա
արքայ
ամօթալի
բանիւք
եւ
կսկծեցուցանողօք:
Որոց
ոչ
կարացեալ
այնպիսի
վատթարութեան
եւ
պարսաւանաց
տանել՝
դէմ
եդեալ
գնացին
առ
Շապուհ
հատուած:
Ընդ
որ
առաւել
եւս
զայրագնեալ
Արշակ՝
հրամայէ
նոյն
Վասակայ
զհետ
նոցա
կրթել
բազմաձեռն
գնդաւ,
զի
ուր
եւ
հասցէ՝
սպանցէ
զնոսա.
զոր
ոչ
հեղգացաւ
կատարել
Վասակ,
թէպէտ
եւ
եղբայր
նորա
էր
Վարդան:
Եւ
խնդրեցաւ
անպարտ
արինն
Գնելայ
յամբարշտէն
Տիրիթայ
ըստ
անիծիցն
Ներսիսի,
եւ
ի
Վարդանայ,
ի
հարազատ
եղբօրէ
իւրմէ
մեռանել:
