Դարձեալ
յարեաւ
խռովութիւն
Շապհոյ
ի
նոյն
ազգաց,
եւ
խաղաղութիւնն
ի
Յոյնս
շրջեցաւ,
ըստ
այնմ՝
թէ
փոխարկեալ
միմեանց
փոխարինին.
սոցա
խաղաղութիւն
ի
նոցա
խռովութեանն,
եւ
նոցա
խաղաղութիւն
ի
սոցա
խռովութեանն,
որ
վախճան
միոյն՝
միւսոյն
լինին
սկզբունք:
Քանզի
հիւանդացեալ
Վաղենտիանու
ի
բերդին
որ
կոչի
Բերգիտիոն՝
վճարի
ի
կենցաղոյս,
եղբօրն
փոխանորդելով
զտէրութիւնն՝
Վաղեսի.
յետ
բարեբախտագոյն
պատերազմաւ
Գթացն
յաղթութեամբ
դարձի,
նոյն
հետայն
առաքէ
զօրս
ի
Միջագետս
ի
Հայս,
յաղագս
տուելոյ
զօրուն
յօգնութիւն
Շապհոյ:
Բայց
Արշակայ
եկեալ
Վրացի
գնդաւ՝
ժողովէ
զսակաւս
եւ
յիւր
մտերմաց,
եւ
տայ
պատերազմ
ընդ
նախարարսն
ընդ
այնոսիկ,
խնդրելով
զվրէժ
ձեռակերտին
իւրոյ
Արշակաւանու:
Միաբանեալ
եւ
նոցա
առաջնորդութեամբ
Ներսեհի
որդւոյ
Կամսարայ,
ընդդիմանան
Արշակայ
պատերազմաւ:
Եւ
հզօր
մարտի
եղելոյ՝
բազումք
յերկաքանչիւրոց
կողմանցն
անկան.
քանզի
արք
դիպեալ
արանց՝
ոչ
ոք
զպարտութիւն
յանձն
առնոյր:
Եւ
մինչ
դեռ
նոքա
յայսմ
էին,
հասանեն
եւ
զօրքն
կայսերականք:
Ապա
տեսեալ
Արշակայ,
թէ
թշնամի
են
նորա
Շապուհ
եւ
Վաղէս
եւ
իւր
նախարարքն,
տարակուսեալ
յամենեցունց՝
յղէ
առ
մեծն
Ներսէս
բազում
անգամ
աղաչելով.
խոստանայր
դառնալ
յամենայն
ճանապարհաց
չարաց,
եւ
լինել
ըստ
կամաց
նորա,
եւ
ապաշխարել
ի
քուրձ
եւ
ի
մոխիր.
միայն
զի
նա
եկեսցէ
եւ
արասցէ
խաղաղութիւն,
եւ
թափեսցէ
զնա
ի
ձեռաց
հզօրացն
Յունաց:
Սապէս
եւ
ի
նախարարացն
ասէպ
ստէպ
զմիմեանց
զկնի
գային
մաղթանք
նորին
աղագաւ.
նա
եւ
եպիսկոպոսացն
ժողովեալ՝
պաղատանս
մատուցանէին,
զի
մի՛
անփոյթ
արասցէ
զկորստենէ
իւրոյ
վիճակին:
Ապա
հաւանեալ
մեծն
Ներսէս՝
եկն
ի
մէջ
նոցա,
եւ
արար
խաղաղութիւն,
լսելով
նմա
թագաւորին
եւ
նախարարացն,
բայց
ի
նահապետէն
Արծրունեաց
Մեհրուժանայ
եւ
ի
նորին
քեռառնէ
Վահանայ
Մամիկոնենէ,
որք
անլսող
եղեալ՝
ապստամբեալ
գնացին
առ
Շապուհ:
Իսկ
այլ
ամենայն
նախարարքն
հաստատեցին
ուխտ,
զի
յայնմ
հետէ
թագաւորն
վարեսցի
ուղղութեամբ,
եւ
նոքա
ծառայեսցեն
միամտութեամբ.
եւ
այս
ի
մէջ
նոցա:
Բայց
եւ
առ
զօրսն
Յունաց
երթեալ
մեծին
Ներսիսի,
աղաչէր
մի՛
ինչ
աշխարհիս
մեղանչել,
այլ
առնուլ
զհարկսն
եւ
զորդի
Արշակայ
զՊապ
հանդերձ
ամենայն
նախարարացն
որդւովք
պատանդս,
եւ
դառնալ:
Որում
լսող
եղեալ
քաղցր
եւ
մեծն
Թէոդորոս
զօրավար՝
դառնայ
առ
կայսր
հանդերձ
պատանդօքն,
ընդ
իւր
տանելով
զմեծն
Ներսէս
թղթով
Արշակայ,
որ
ունէր
օրինակ
զայս.
-
Թուղթ
Արշակայ
առ
Վաղէս:
«Արշակ
արքայ
Հայոց
մեծաց
եւ
ամենայն
նախարարք
Արամեան
ազինս.
տեառն
մերում
ինքնակալի
Վաղեսի
Աւգոստոսի
եւ
որդւոյ
քում
Գրատիանոսի
խնդալ:
«Մի՛
դիցէ
ինքնակալդ
ի
մտի,
եթէ
առ
ատել
զձեզ
նշկահեցաք,
կամ
իբրեւ
զհզօրս
ինչ
զմեզ
վարկանելով՝
արձակեցաք
գունդ
հինից
յերկիրդ
Յունաց.
այլ
մեծի
խռովութեանդ,
որ
ի
ձերում
միջի
շարժեցաւ,
գիտակ
եղեալ՝
երկուցեալ
ի
Շապհոյ,
եթէ
ոչ
ոք
թափեսցէ
զմեզ
ի
ձեռաց
նորա՝
օգնեցաք
նմա
դոյզն
գնդաւ:
Այլ
ոչ
ես
ինքն
Արշակ
եկի
ընդ
նմա,
զմիամտութիւն
ընդ
ձեզ
պահելով.
վասն
որոյ
աւերեալ
գերեաց
զաշխարհս
մեր,
մինչեւ
զոսկերս
անգամ
հարցն
բրեաց
ի
գերեզմանաց:
Եւ
արդ՝
հաւատացեալ
ձեր
եղելոցս՝
զառաջին
սէրն
առ
մեզ
հաստատուն
պահեցէ՛ք,
եւ
մեք
առ
ձեզ
զմտերիմն
հատուսցուք
ծառայութիւնե:
Իսկ
Վաղէս
ո՛չ
զթուղթն
ընթերցաւ,
եւ
ոչ
զմեծն
Ներսէս
ետես.
այլ
բացէ
ի
բաց
արտասահմանել
զնա
հրամայէ,
եւ
սրոյ
զամենայն
պատանդսն
մատնել:
