Դարձեալ
պարապ
առեալ
Շապհոյ
ի
պատերազմացն՝
առաքէ
ի
վերայ
Արշակայ
զԱլանաոզան
ոմն
պահլաւիկ՝
հզօր
գնդաւ,
որ
էր
ազգակից
Արշակայ:
Յորմէ
խոյս
տուեալ
Արշակայ,
թափուր
ի
բազմաց
մնայր
նախարարաց.
որոց
ձեռն
տուեալ
յԱլանաոզանն՝
կամաւ
երթային
առ
Շապուհ,
տաղտկացեալ
յիւրեանց
արքայէն
Արշակայ.
եւ
մեծարեալք
ի
նմանէ
դառնային
յաշխարհս
մեր:
Ուստի
տարակուսեալ
Արշակայ՝
յղէ
պատգամ
առ
իշխան
զօրուն
Պարսից,
եթէ
«Դու
արիւն
իմ
եւ
հարազատութիւն,
ընդէ՞ր
այդպիսեաւ
վարես
զիս
ջերմութեամբ.
թէպէտ
եւ
ակամայ
զգալուստ
քո
գիտեմ,
ոչ
կարացեալ
սայթաքել
զհրամանս
Շապհոյ՝
գալ
ի
վերայ
քո
ազգականիս:
Այլ
արդ՝
թուլացո՛
ինձ
ղօղել
ուրեք
վայրկեան
մի
ժամանակի,
մինչեւ
ոգի
առեալ՝
անցանել
կարացից
յերկիրն
Յունաց.
եւ
դու
կալցես
զաշխարհս,
եւ
բազմաց
յինէն
հանդիպեսցիս
բարութեանց,
որպէս
ի
մտերիմ
հարազատէե:
Դարձուցանէ
Ալանաոզանն
այսպիսի
պատասխանիս,
եւ
ասէ.
«Թէ
դու
ոչ
խնայեցեր
յազգայինսն
մեր
Կամսարականս,
որ
առաւել
քան
զիս
էին
քեզ
հարազատագոյնք,
դենի
ձերոյ
մասամբ
եւ
աշխարհաւ
համաբնակաւ,
զիա՞րդ
յինէն
ակն
ունիցիս
ի
քեզ
խնայել,
հեռացեալ
դենիւ
եւ
բնակութեամբ.
եւ
որո՞վ
օրինակաւ
ես
ի
քոյսն
յուսալով
բարիս,
որ
անյայտ
է
թէ
առից՝
զգտեալսն
յիմմէ
թագաւորէն
կորուսանիցեմե:
Ապա
այնուհետեւ
յոյժ
նեղեալ
Արշակ,
յոչ
կամաց
երթայ
առ
Շապուհ,
եւ
ի
պահեստի
լինի
ի
նմանէ.
եւ
բռնութեամբ
հարկաւորեալ
գրէ,
զի
Փառանձեմ
կին
նորա
եկեսցէ
ի
դուռն:
Եւ
Շապուհ
հրամայէ
ամենայն
մեծամեծացն,
զի
ընդ
Փառանձեմայ
եկեսցեն:
