Զկնի
այսորիկ
ինքնին
Մեսրոպ
իջանէ
ի
Միջագետս
հանդերձ
աշակերտօք
առ
նոյն
Դանիէլ,
եւ
ոչ
աւելի
ինչ
գտեալ
քան
զառաջինն՝
անցանէ
եւ
յԵդեսիայ,
առ
Պղատոն
ոմն
ճարտասան
հեթանոս,
իշխան
դիւանին:
Եւ
նորա
խնդութեամբ
ընկալեալ,
եւ
զոր
ինչ
միանգամ
ի
միտ
առնոյր
բան
հայերէն
յինքն
առեալ,
եւ
շատ
ջանացեալ
եւ
ոչ
օգտեալ՝
զտգիտութիւն
խոստովանեաց
հռետորն:
Եւ
զայլ
ոմն
ասելով
յոյժ
հասու,
վարդապետ
իւր
եղեալ
յառաջագոյն,
եւ
ապա
առեալ
զճարտարացն
գրեան
ի
նոյն
դիւանէն
Եդեսեայ,
եւ
գնացեալ
քրիստոնէութեան
հաւատաց,
որոյ
անուն
Եպիփանոս.
զոր
խնդրեալ
գտցես
լցուցանել
զփափագդ
քո:
Յայնժամ
Մեսրոպայ
օգնականութիւն
ի
Բաբիլոսէ
եպիսկոպոսէ
գտեալ,
եւ
անցեալ
ընդ
Փիւնիկէ
ի
Սամոս
դիմէ.
քանզի
Եպիփանու
վճարելով
զկենցաղս՝
թողեալ
լինի
աշակերտ
մի
անուանեալ
Հռոփանոս,
հրաշալի
արուեստիւ
հելլէն
գրչութեան,
որ
ի
Սամոս
էր
միայնացեալ:
Առ
սա
երթեալ
Մեսրոպայ,
եւ
յայսմ
եւս
անշահ
մնացեալ՝
յաղօթս
ապաւինի:
Եւ
տեսանէ
ոչ
ի
քուն
երազ
եւ
ոչ
յարթնութեան
տեսիլ,
այլ
ի
սրտին
գործարանի
երեւութացեալ
հոգւոյն
աչաց
թաթ
ձեռին
աջոյ՝
գրելով
ի
վերայ
վիմի.
զի
որպէս
ի
ձեան
վերջք
գծին՝
կուտեալ
ունէր
քարն:
Եւ
ոչ
միայն
երեւութացաւ,
այլ
եւ
հանգամանք
ամենայնին
որպէս
յաման
ինչ
ի
միտս
նորա
հաւաքեցաւ:
Եւ
յարուցեալ
յաղօթիցն՝
եստեղծ
զնշանագիրս
մեր,
հանդերձ
Հռոփանոսիւ
կերպաձեւեալ
զգիրն
առ
ձեռն
պատրաստ
Մեսրոպայ,
փոխատրելով
զհայերէն
աթութայսն
ըստ
անսայթաքութեան
սիւղաբայից
Հելլենացւոց:
Եւ
իսկոյն
ի
թարգմանութիւն
ձեռն
արկեալ,
խորհրդաբար
սկսեալ
յԱռակացն,
բովանդակելով
զքսան
եւ
զերկու
յայտնիսն,
եւ
զնոր
Կտակս
յեղու
ի
հայ
բան,
նա
եւ
աշակերտք
նորա
Յոհան
Եկեղեցացին
եւ
Յովսէփ
Պաղնացի,
միանգամայն
եւ
զարուեստ
գրչութեան
ուսուցանել
տալով
իւրոց
մանկագոյն
աշակերտացն:
