ՅԱՒԻՏԵՆԱԿԱՆ
ՊԱՏՄՈՒԹԻՒՆԸ
Անոնցմէ
չէ՛ր,
որոնց
շա՜տ
կը
հանդիպինք
հեշտասէր
Վէպերու
մէջ։
—
Դքսուհի՞,
ծաղկավաճա՞ռ ,
—
չեմ
ըսեր։
Ո՛չ
նոճեգեղ,
ո՛չ
փոքրիկ,
ո՛չ
գեղեցիկ,
ո՛չ
տգեղ ,
Ցնցոտիո՞վ,
սնդուսո՞վ .
—
կինը
կի՛ն
է
ամէն
տեղ։
Չեմ
գիտեր
զինքը
ինչպէս
եւ
ո՞ւր
էի
ես
տեսեր
Սէր
չունէինք
իրարու.
ո՛չ
արտասուք,
ո՛չ
հառաչ։
Միա՛յն
երբեմն
մութ
բաներ
կ’ըսէր
նայուածքը
շքեղ ,
Կապո՞յտ,
թէ՞
սեւ
—
չեմ
յիշեր
—
աչքը
աչք
է
ամէն
տեղ։
Օր
մ’ալ
—
ինչո՞ւ,
չեմ
գիտեր,
կը
կարծեմ
թէ
պարզապէս
Շատ
թափանցիկ
էր
չփակն
—
խոտորեցայ
ես
ճամբէս…
—Անասուն,
մարդ
(ու
քերթող…
)
կիրքը
կի՜րք
է
ամէն
տեղ։
—Յոգնա՜ծ,
անո՜ւժ ,
ըսաւ
ինձ.
«Ես
քենէ
սէր
մուրացի
Դուն
նախատի՛նքըդ
թափիր
արգանդիս
մէջ
կանացի…
—Լացի՜…
Ինչո՞ւ…
Նոյն
անմիտ
պատմութիւնն
է
ամէն
տեղ։
Լօզան,
1
Յուլիս
1909