ՀՈՎԻՒԸ
Գնա՜ց,
գնա՜ց
փոքրիկ
հովիւը
գնաց
Հազար
գիշեր,
հազար
օր ,
Դէպի
բլուրն
հեռաւոր
Ուրկէ
կը
ծնէր
հովիւին
լուսնակը
աղուոր…
Հազար
գիշեր,
հազա՜ր
օր ,
Ցուպը
ձեռքին
մէջ
բռնած
Գնա՜ց ,
գնա՜ց…։
Ու
սարերով,
ու
ձորերով
ան
գնաց
Ճերմակ,
ճերմակ
ուլ
մ’ուսին ,
Իր
շուքին
հետ
միասին
Դէպի
հեռու,
կապոյտ
բլուրը
Լոյսին ,
Բոպիկ
ոտքերն
արիւնած ,
Լացը
կրծքին
տակ
պահած ,
Գնա՜ց ,
գնա՜ց…։
—Փոքրիկ
հովիւ,
փոքրիկ
հովի՜ւ
ուխտագնաց
Ըսէ՝
որո՞ւ
ձգեցիր
Ոչխարներդ
ցանուցիր.
Դարձիր,
դէպի
հողէ
հիւղակդ
դարձիր…
Բայց
փոքր
հովիւն
ուխտագնաց
Սիրտն
իր
ձեռքին
մէջ
բռնած
Գնա՜ց ,
գնա՜ց…։
Հազար
գիշեր
ու
հազար
օր
երբ
գընաց ,
Լուսնին
բլուրը
հասաւ.
Հոն
ծեր
Աստուածը
տեսաւ՝
«Հիւանդ
եմ,
Տէր,
սիրտս
հիւա՛նդ
է ,
—
ըսաւ.
—Չունի՞ս
սիրոյ
մի
դարման…—
Սակայն
տըղու
մը
նըման
Ծերուկ
Աստուածը
լացաւ…։
Այն
ատեն,
փոքր,
բարի
հովիւն
ուխտագնաց ,
Մորթեց
իր
ուլը
ճերմակ
«Վա՜խ
»,
—
ըսաւ
ուլը
ճերմակ
Ու
իր
վէրքէն
ծնաւ
արեան
ո՜ւղխ
համակ.
Հովիւ,
որ
ուղխը
խմեց
Մեռաւ…
Բայց
սէրը
մեծ
Աշխարհն
ամբողջ
ողողեց…։
18
Մայիս
1910