ՔԵՐԹՈՂԻ
ՄԱՀԸ
Արշալոյսէն,
արշալոյսէն
դեռ
կանուխ ,
Կոխոտելով
ոտքի
տակ
վարդ,
անանուխ ,
Ճամբայ
ինկայ
արշալոյսէն
դեռ
կանուխ…։
Չէին
շարժեր
իսկ
ծաղիկները
դալար ,
Կարծես
իրենց
մէջ
Աստուած
քուն
ըլլար։
Լոկ
թուփին
տակ
անքուն
գետակը
կու
լար…։
Ու
գետակին
փրփուրներուն
մէջ
բողբոջ
Կը
քշուէր
վա՜ր,
վա՜ր
սէզերուն
տակ
դողդոջ ,
Տժգոյն
պարման
մը,
դեռ
ժպտո՜ւն,
կարծես
ո՜ղջ
Ձեռքին
շուշա՜ն
մը
կը
տանէր
մուսային.
Ու
ետեւէն
բի՜ւր
ծաղիկներ
կուսային
«Երթա՜ս,
երթա՜ս,
երթա՜ս
բարով
»,
—
կ’ըսէին…։
Բաբէ՜,
ճանչցա՜յ…
Վտակին
մէջ
ջրասոյզ
Իմ
շուքն
էր…
Խոյս
տալ
ուզեցի
հոգեյոյզ ,
Բայց
չի
կրցայ…
Մարդ
ինքնիրմէն
չի
տար
խոյս…։
Այդ
մահն
իմ
մէջս
է.
այդ
պարմանը
ե՜ս
եմ.
Փակեր
եմ
աչս
արշալոյսի
դէմ
վըսեմ՝
Զի
գիտեմ՝
քիչ
վերջ
արդէն
մութն
է
նըսեմ…։
Ծլցուցած
ծի՜լ
ծաղիկներս
դե՜ռ
չի
խամրած ,
Գե՜տ֊արցունքիս
մէջ
երգերէս
օրօրուա՜ծ
Կ’երթամ
նետուիլ
դէպի
մեծ
ծով,
դէպ
Աստուած…։
7
Մարտ
1911