ՁՕՆ
Վա՜խ,
աստուածներն
զգետնեցին ,
մեռցուցին.
Արեւելքի
ոսկեշաւիղ
լոյս
բացին
Ո՛չ
մէկ
կուսան։
Մեռաւ
մուսան
երկնածին։
Անտառներու
մէջ
նայադները
մեռան։
Ողիմպոսին
վրայ
Նիւթն
հիմնեց
իր
վրան ,
Իտէալին
այլեւս
ո՛չ
խունկ,
ո՛չ
խորան։
Ես
ո՜ւշ
ծնած
թրուպատուր
ոգածի՜ն
Փնտռեցի
հետքը
սէրերու
աստուածին
Ամէնուրեք
«Յիմա՛ր,
ի
մահ
»
պոռացին…։
«—Բարձրացիր
վե՛ր,
բարձրացիր
վե՛ր,
բարձրացիր ,
Կու
լայ
հոգիս
խաւարին
մէջ
մտացիր ,
Բարձրացիր
դէպ
ի
երկինքնե՛րը
անծիր…»։
Ես
բարձրացայ
զանգակատան
մէջ
հըլո՜ւ ,
Մեռնող
վերջին
արեւուն
դէմ
երգելո՜ւ
Իմ
վերջին
երգը
Իտէալին
ալէլու…։
Ու
խուլերու
աշխարհին
մէջ,
հեգնօրէ՜ն ,
Ես
կախեցի
հոգիս
զանգին
մեծ
լեզուէն ,
Ու
այլանդակ
ճիչեր
լացի
ես
վերէն…։
Դուն
լսեցիր
հառաչըս
սուրբ
զանգակէն ,
Դուն
խաւարտչի
աստուածուհիդ
սիրակէ՜զ ,
Սիրեցի՜ր
զիս.
երգըս
քե՜զ
է,
երգըս
քեզ…։