Անտիպներ

Հեղինակ

Բաժին

Թեմա
ԾԵՐ ԲՈՐԵՆԻՆ 
       Անձրեւին տակ կը քալէ. ծե՜ր, ամեհի՜
Էգ բորենին։ Վերջին օրն է, կը վախի։ 
Վա՜րժ ապրելու միշտ ուրիշի մը մահով
Իր դիակին կը ցանկայ վա՜յր մ’ապահով։ 
       Խռովեալ ուղեղը մահամերձ գազանի
Իր հոգիին մութ վաղուան հարցը չունի։ 
Միայն դողդո՜ջ, կ’ուզէ քալել օրերով
Գտնել մութ խորշ մ’ու հոն մեռնիլ անխռով։ 
       —Լո՜ւռ ուղեւոր. տարիներով դիակներ
Խողխողելով սուր ժանիքներդ են մաշուեր
Ու կը դողաս մահէն, մինչ Մա՜հ է անունդ։ 
       Ինկի՛ր, դիակը՛դ ուրիշի մը սընունդ։ 
Արգանդիդ մէջ կըրած, կաթո՛վըդ սընած
Կորիւնդ հո՛ն, փորոտիքէդ ծարաւած։ 
       Դէ՜հ, կեանքին՝ մահն օրէնք դրեր է Աստուա՜ծ…։