ԾԵՐ
ԲՈՐԵՆԻՆ
Անձրեւին
տակ
կը
քալէ.
ծե՜ր,
ամեհի՜ ,
Էգ
բորենին։
Վերջին
օրն
է,
կը
վախի։
Վա՜րժ
ապրելու
միշտ
ուրիշի
մը
մահով ,
Իր
դիակին
կը
ցանկայ
վա՜յր
մ’ապահով։
Խռովեալ
ուղեղը
մահամերձ
գազանի.
Իր
հոգիին
մութ
վաղուան
հարցը
չունի։
Միայն
դողդո՜ջ,
կ’ուզէ
քալել
օրերով ,
Գտնել
մութ
խորշ
մ’ու
հոն
մեռնիլ
անխռով։
—Լո՜ւռ
ուղեւոր.
տարիներով
դիակներ ,
Խողխողելով
սուր
ժանիքներդ
են
մաշուեր.
Ու
կը
դողաս
մահէն,
մինչ
Մա՜հ
է
անունդ։
Ինկի՛ր,
դիակը՛դ
ուրիշի
մը
սընունդ։
Արգանդիդ
մէջ
կըրած,
կաթո՛վըդ
սընած ,
Կորիւնդ
հո՛ն,
փորոտիքէդ
ծարաւած։
Դէ՜հ,
կեանքին՝
մահն
օրէնք
դրեր
է
Աստուա՜ծ…։