Ո՛Չ
«Եկո՜ւր ,
—
կ’ըսէ
ինձ
տարտամ
ձա՜յն
մ’անդադրում.
—Եկո՜ւր,
եկո՜ւր
սիրահարի
քու
տրտում
Սիրտը՜դ
բաց
ինձ՝
տերեւներու
շուքին
տակ ,
Բանաստեղծի
փոթորկող
սիրտդ
անյատակ…։
Դու
սիրելէն
ու
խաբուելէն
ա՜լ
յոգնած ,
Եկո՜ւր,
եկո՜ւր,
անտառներուն
ուխտագնաց՝
Թռչներու
երգը
մութ
հոգւոյդ
ալէլո՜ւ ,
Ծառէ
ի
ծառ
թափառելու
ու
լալու…։
Եկո՜ւր,
ես
ծեր
Վիհին
սիրտն
եմ
գահավէժ.
Ես
անտառին
ծերուկ
սի՜րտն
եմ
խռովուն.
Վերջալոյսի
արիւնող
սի՜րտն
եմ
յաւերժ.
Հեծո՜ղ
սիրտն
եմ
գերեզմանի
ցո՛ւրտ
հովուն…։
Եկո՛ւր,
եկո՛ւր,
հասունցեր
ես
ինձ
համար.
Մտիր
սրտիս
մէջ,
նոյնացի՛ր
անհամա՜ր
Ձեւերուս
հետ
Էերուս
հետ
մահազօր.
Քեզի
քանի՜
պիտի
ըսեմ
իմ
հըզօր…։
Ի՜նչ
հաճոյք
ա՜լ
մեռած
սիրտ
մը
կըրելէն…
Եկո՜ւր
քարիս
տակ
դիր
գըլուխըդ
լալէն ,
Ոչինչիս
մէջ
ոչնչացիր
դու
անա՜հ ,
Յաւե՜րժ
նոյնիս
հետ
նոյնացիր
դուն
անմահ…»։
—Ո՛չ,
ո՛չ։
Դեռ
սի՜րտս
է
համբոյրին
ծարաւի…
Թող
ինձ
քալե՜լ
տառապանքի
ու
ցաւի
Ճամբաներէ՜ն,
ճամբաներէ՜ն
դէպի
Սէ՜ր…
Ո՛չ,
մահակոչ
քու
հրաւէրդ
չե՛մ
լսեր…»։
Սակայն
«Եկո՜ւր ,
—
կու
լայ
ինձ
ձա՜յնը
նորէն.
Անհունիս
մէջ
անհունացիր
լուռօրէն…
Բանաստեղծի
սո՜ւրբ
դիակէդ
ես
բողբոջ ,
Փոսուռանե՜ր,
փոսուռանե՜ր
կ’ընեմ…
»—
Ո՛չ։
Շամբերի ,
1
Սեպտ.
1910