ԻՏԷԱԼ
ԿԻՆԸ
Մոլոր
ճամբուս
վրայ
քերթողի
Շատեր
տեսայ,
շատեր
թողի ,
Բայց
մէկն
անշարժ
է
կոթողի
Նման
սրտիս
մէջ
քերթողի…։
Իմ
սիրականս
է
ծո՜վ
մազով ,
Շունչն
առտուան
զեփիւռն
է
զով ,
Ես
զայն
կ’երգեմ
սրտիս
սազով
Քնարս
ի՜նքն
է
ծո՜վ
մազով…։
Ըսին՝
սուտի,
սուգի ,
լացի
Քաոս
մ’է
սիրտը
կանացի…
Սիրականիս
կուրծքը
բացի ,
Ան
սի՛րտ
չունէր…
Ու
ես
լացի։
Իմ
սիրականս
սիրտ
չունի
բնաւ ,
Բայց
ա՛յնքան
քաղցր
են
իր
խոնաւ
Բիբերը
մութ…
Ըսէք ,
իրա՞ւ
Իմ
սիրականս
սիրտ
չունի
բնաւ…։
Ըսին՝
կնոջ
միտք
թռչունի
Պէս
թեթեւ
է,
կշիռ
չունի…
Գա՜նկը
բացի,
վա՜խ
մրջիւնի
Չափ
սիրականս
ուղեղ
չունի։
Իմ
սիրականս
չունի
ուղեղ ,
Բայց
յօնքերուն
ներքեւ
աղեղ
Ա՛յնքան
խորունկ
է
աչն
ահեղ ,
Ըսէք,
իրա՞ւ
չունի
ուղեղ։
Ան
չունի
ո՛չ
սիրտ
ու
ո՛չ
միտ ,
Բայց
թութակի
պէս
սրամիտ
Սիրտիս
թառեր
կրկնէ
հտպի՜տ
Իրեն
ուղղուած
սիրերգս
անմիտ…։
Գաղտնիքը
լա՜յն
է,
դաշնաւո՜ր ,
Գգուել,
ժպտիլ,
քաղցըր ,
ահաւոր…
Ատկէ
անդին՝
կնոջ
մ’աղուոր
Ո՛չ
սիրտ,
ո՛չ
միտք
է
հարկաւոր։
Old
India
11
Mars
1911