ՄՈՒՍԱՅԻՆ
Թէ
ջըլապինդ
մըշակն
ի՛նչպէս
կը
փարի
Իր
կոր
մաճին,
կը
պատռէ
լանջն
հողերուն:
Եւ
սահանքին
տակ
արփական
շողերուն
Ի՛նչպէս
կ'ըլլան
լերկ
ակօսները՝
բերրի:
Թէ
շիկագոյն
ցորեանն
ի՛նչպէս
կալին
մէջ
Կը
բըրգանայ,
եւ
աղորիք
կը
մռընչեն.
Ի՛նչպէս
կ'յորդի
քաղցած
խըմորը
տաշտէն,
Զոր
հուսկ
կ'եփեն
գեղջուկ
փուռին
մէջ
անշէջ:
Թէ
կը
սըփռէ
Հա՜ցը,
Հա՜ցը
սըրբազան
Ի՛նչ
բերկրանքներ,
արարչական
ի՛նչ
կորով,
Սորվեցո՛ւր
ինձ,
ո՛վ
հայրենի
իմ
Մուսան:
Սորվեցուր
ինձ.
պսակէ
քընարս
հասկերով,
Զի
կալին
մէջ,
զով
շուքին
տակ
ուռիին
Ահա
կը
նստիմ,
ու
նըւագներս
կը
ծընի՜ն:
