Պատմութիւն Հայոց

«Գիտէ սիրելի եղբայրութիւնդ քո, ոչ ինչ օգտակարագոյն ի կեանս աշխարհիս ի դիցն մեզ պարգեւեալ քան զսիրելեաց բազմութիւն, եւ այս՝ իմաստնոց արդեօք եւ հզօրագունից. զի այսպէս եւ արտաքուստ ոչ ի վերայ համարձակին խռովութիւնք, եւ եկեալքն վաղվաղակի հերքին. իսկ ի ներքս ոչ զմուտն յումեքէ գտեալ այսպիսւոյ չարութեան՝ հալածեալ լինին: Արդ՝ զայսպիսի շահ օգտութեան, որ ի բարեկամութենէ լինի, տեսանելով՝ խորհեցայ եւս հաստատուն եւ խորագոյն զսէրն որ ի միջի մերում է, հաստատել. զի երկոքեան յամենայն կողմանց ամրացեալք՝ ողջ եւ անշարժ զտէրութիւն մեր կալցուք: Եւ այս լինի ի տալն քում զօրիորդդ Հայոց մեծաց, զքոյր քո Տիգրանուհի, ինձ կնութեան. թէ արդեօք եւ բարի համարեսցիս դմա, զի թագուհեաց թագուհի լիցի: Ողջ լեր, թագակից մեր եւ սիրելի եղբայրե։

Եւ առանց յերկարելոյ զբանս ասացից: Գայ առաքեալն եւ կատարէ յաղագս օրիորդին գեղեցկի. զի յանձն առեալ Տիգրանայ՝ տայ զքոյր իւր Տիգրանուհի Աժդահակայ կնութեան: Եւ չեւ եւս գիտելով զառ ի նմանէ դաւաճանութիւնն՝ յուղարկէ զքոյր իւր որպէս օրէն է թագաւորաց։ Զոր առեալ Աժդահակայ, ոչ միայն վասն նենգին որ ի սրտի իւրում, այլ եւ վասն գեղեցկութեանն, առաջին իւրոց կանանցն կարգէ եւ զչարութիւնն ի ներքոյ ոստայն հինու: