Պատմի
եւ
այս,
թէ
զկնի
այսպիսի
իրաց
կատարման՝
յուղարկէ
թագաւորապէս
զքոյր
իւր
Տիգրանուհի
մեծաւ
ամբոխիւ
ի
Հայս,
յաւանն՝
զոր
շինեաց
յիւր
անուն
Տիգրան,
որ
է
Տիգրանակերտ,
եւ
զգաւառսն
զայնոսիկ
ի
ծառայութիւն
նմա
հրամայէ:
Եւ
զոստանն
անուանեալ
կողմանցն
այնոցիկ
ազատութիւն
ի
զարմից
սորա
ասէ
լեալս,
իբր
թագաւորական
զարմս:
Իսկ
զԱնոյշ,
զառաջին
կինն
Աժդահակայ,
եւ
զբազումս
ի
սերմանէն
Աժդահակայ
աղջկունս,
հանդերձ
պատանեկօք
եւ
բազմութեամբ
գերեացն,
որչափ
թէ
աւելի
քան
զբիւր
մի,
բնակեցուցանէ
յարեւելեայ
ուսոյ
մեծի
լերինն
մինչեւ
ի
սահմանս
Գողթան,
որ
են
Տամբատ,
Ոսկիողայ,
Դաժգոյնք,
եւ
որ
այլք
առ
եզերբ
գետոյն
դաստակերտք,
յորոց
մինն
է
Վրանջունիք,
մինչեւ
հանդէպ
ամրոցին
Նախճաւանու.
եւ
զերիս
աւանսն,
զԽրամ
եւ
զՋուղայ
եւ
զԽորշակունիս
իսկ
ի
միւս
կողմանէ
գետոյն.
զբոլոր
դաշտն,
որոյ
գլուխն
Աժդանական,
մինչեւ
ցնոյն
ինքն
ամուրն
Նախճաւանու:
Բայց
զնախասացեալ
կինն
Անոյշ
բնակեցուցանէ
որդւովք
իւրովք
յանդորրութեան
սպառուածի
փլածին
մեծի
լերինն:
(Զորմէ
լեալ
ասեն
յահագին
իմն
շարժմանէ.
զոր
պատմեն՝
որք
բազմաշրջութեամբ
հրամանաւ
Պտղոմեայ
ասպարիսօք
զբնակութիւնս
մարդկան
չափեցին,
այլ
եւ
մասն
ինչ
զծով
եւ
զանբնակս
յայրեցածէն
մինչեւ
զՔիմիւռոն):
Իսկ
պաշտօնեայս
տայ
Անուշայ
ի
նոյն
Մարաց ,
որ
առ
ոտամբ
լերինն
բնակեցան:
Յայտնեն
զայս
ճշմարտապէս
եւ
թուելեացն
երգք,
զոր
պահեցին
ախորժելով,
որպէս
լսէմ,
մարդիկ
կողմանն
գինեւէտ
գաւառին
Գողթան.
յորս
շարին
բանք
երգոցն
զԱրտաշիսէ
եւ
զորդւոց
նորա,
յիշելով
այլաբանաբար
եւ
զզարմիցն
Աժդահակայ,
վիշապազունս
զնոսա
կոչելով.
զի
Աժդահակդ՝
ի
մեր
լեզուս
է
վիշապ:
Այլ
եւ
ճաշ
ասեն
գործեալ
Արգաւանայ
ի
պատիւ
Արտաշիսի,
եւ
խարդաւանակ
լեալ
նմին
ի
տաճարին
վիշապաց:
Այլ
եւ
Արտաւազդայ
ոչ
գտեալ,
ասեն,
քաջի
որդւոյն
Արտաշիսի,
տեղեկիկ
ապարանից
ի
հիմնանալն
Արտաշատու՝
նա
անց,
ասէ,
գնաց
եւ
շինեաց
ի
մէջ
Մարաց
զՄարակերտ.
որ
է
ի
դաշտին՝
որ
անուանեալ
կոչի
Շարուրայ:
Այլ
եւ
տենչայ,
ասեն,
Սաթինիկ
տիկին
տենչանս՝
զարտախուր
խաւարտ
եւ
զտից
խաւարծի
ի
բարձիցն
Արգաւանայ:
Եւ
արդ՝
ո՞չ
արդեօք
առաւել
աստանօր
զարմասցիս
ի
վերայ
մերոյ
ճշմարտապատմութեանս,
թէ
ո՛րպէս
յայտնեցաք
զանյայտ
իրս
վիշապաց,
որք
են
յԱզատն
ի
վեր
ի
Մասիս:
