Ի
չափ
հասեալ
Արտաւազդայ
որդւոյ
Արտաշիսի՝
եղեւ
այր
քաջ,
անձնահաճ
եւ
հպարտ.
եւ
նախանձ
բերելով
ընդ
ծերունւոյն
Արգամայ՝
հրապուրեաց
զհայր
իւր
ցասնուլ
Արգամայ,
որպէս
թէ
թագաւորել
ի
վերայ
ամենայնի
խորհիցի:
Այսպէս
ընկեցեալ
զնա
ի
պատուոյն՝
ինքն
առնու
զերկրորդութիւնն:
Յետ
այսորիկ
երթալով
Արտաշիսի
ի
ճաշ
Արգամայ,
կասկած
իմն
անկեալ,
իբր
թէ
դաւել
զարքայն
խորհիցին՝
յարուցանեն
որդիքն
արքային
ապշոպ,
եւ
անդէն
իսկ
ի
հացին
քարշեն
զալիսն
Արգամայ:
Եւ
խռովութեամբ
մեծաւ
եկեալ
յԱրտաշատ
Արտաշէս
արքայ՝
դարձեալ
արձակեաց
զորդի
իւր
զՄաժան
մեծաւ
գնդաւ,
եւ
զբազումս
յազգէն
Մուրացեան
սպանանել
հրամայեաց,
եւ
զապարանսն
Արգամայ
այրել.
եւ
զհարճ
նորին,
որ
կարի
չքնաղ
էր
գեղով
եւ
մնացեալ
գնացիւք
ոտից,
զոր
կոչէին
Մանդու,
ածել
ի
հարճութիւն
Արտաշիսի:
Զոր
դարձեալ
նուաճեալ
յետ
երկուց
ամաց,
ի
բաց
տալ
հրամայէ
զինչսն
բայց
ի
հարճէն:
Իսկ
Արտաւազդայ
ոչ
շատացեալ
առնուլ
ի
բաց
ի
նոցանէ
զերկրորդութեանն
պատիւ՝
յաւելու
եւս
հանել
եւ
զՆախճաւան,
եւ
ըստ
հիւսիսոյ
Երասխայ
զամենայն
գիւղս,
յորում
եւ
ապարանս
եւ
բերդս
ի
նոցանէ
շինէ
իւր
ի
ժառանգութիւն:
Այսմ
ոչ
կարացեալ
համբերել
որդւոցն
Արգամայ՝
ընդդիմանան
նմա
պատերազմաւ.
բայց
յաղթեալ
արքայորդւոյն՝
սատակէ
զամենայն
ծնունդս
Արգամայ
հանդերձ
հարբն,
եւ
որք
միանգամ
երեւելիք
էին
յազգէ
Մուրացեան.
եւ
գրաւէ
յինքն
զշէնս
եւ
զամենայն
իշխանութիւնս
նոցա:
Եւ
ոչ
ոք
ապրեաց
ի
նոցանէն,
բայց
միայն
աննշանք
ոմանք
եւ
կրտսերք
փախուցեալ
առ
Արտաշէս
ապրեցան
ի
դրան
արքունի:
Այս
Արգամ
է,
որ
յառասպելին
Արգաւանն
անուանի,
եւ
ա՛յս
պատճառ
պատերազմին
ընդ
Արտաւազդայ:
