Կին
ոմն,
անուն
Նունէ,
յընկերաց
սրբոց
Հռիփսիմեանց
ի
ցրուելոցն,
փախստեամբ
հասեալ
յաշխարհն
Վրաց
ի
Մծխիթայ,
ի
նոցա
քաղաքն
նախագահ,
յոյժ
ճգնութեամբ
ստացեալ
շնորհս
բժշկութեան,
որով
եւ
զբազում
ախտաժետս
բժշկեալ,
եւ
գլխովին
զկին
Միհրանայ
առաջնորդին
Վրաց:
Վասն
որոյ
հարցեալ
զնա
Միհրանայ,
եթէ
որո՛վ
զօրութեամբ
առնես
զայս
սքանչելիս՝
ուսաւ
զքարոզութիւն
Աւետարանին
Քրիստոսի.
եւ
ախորժելով
լուեալ՝
պատմեաց
իւրոց
նախարարացն
հանդերձ
գովեստիւ:
Եւ
իսկոյն
եհաս
առ
նա
լուր
սքանչելեացն,
որ
եղեն
ի
Հայս
ի
թագաւորն
եւ
ի
նախարարսն,
եւ
զընկերացն
երանելւոյն
Նունեայ.
ընդ
որ
հիացեալ՝
զրուցեաց
երանելւոյն
Նունեայ,
յորմէ
եւ
ստուգագոյնս
եւս
տեղեկացաւ
զամենայն
ոճով:
Եւ
եղեւ
ընդ
աւուրսն
ընդ
այնոսիկ
ելանել
Միհրանայ
յորս.
մոլորեցաւ
ի
դժուարս
լերանց,
խաւարեալ
օդով,
այլ
ոչ
տեսանելեօք,
ըստ
այնմ՝
եթէ
կոչէ
զմէգ
բարբառով,
եւ
դարձեալ՝
թէ
զտիւ
ի
գիշեր
մթացուցանէ:
Այսպիսեաւ
Միհրան
ըմբռնեալ
խաւարաւ,
որ
եղեւ
նմա
առիթ
մշտնջենաւոր
լուսոյն.
քանզի
զարհուրեալ,
յիշեաց
զոր
լուաւն
վասն
Տրդատայ,
եթէ
ի
ճանապարհ
ելեալ,
կամելով
յորս
գնալ՝
հասին
նմա
հարուածք
ի
Տեառնէ.
զոր
համարեցաւ,
թէ
եւ
նմա
այնպիսի
ինչ
դիպելոց
է:
Եւ
երկիւղիւ
մեծաւ
պաշարեալ,
խնդրեաց
աղօթիւք՝
լուսաւորիլ
օդոյն
եւ
դառնալ
խաղաղութեամբ,
եւ
պաշտել
զԱստուածն
Նունէի
խոստանայր.
որում
հանդիպեալ՝
կատարեաց
զասացեալսն:
Իսկ
երանելւոյն
Նունէի
խնդրեալ
արս
հաւատարիմս՝
յղեաց
առ
սուրբն
Գրիգոր,
եթէ
զի՛նչ
հրամայեսցէ
նմա
գործել
այնուհետեւ.
քանզի
յօժարութեամբ
ընկալան
Վիրք
զքարոզութիւն
Աւետարանին:
Եւ
հրաման
ընդունի՝
կործանել
զկուռսն,
որպէս
ինքն
արար,
եւ
կանգնել
զպատուական
նշան
խաչին
մինչեւ
ցօր
տալոյ
Տեառն
հովիւ
յառաջնորդութիւն
նոցա:
Եւ
իսկոյն
կործանեաց
զամպրոպային
պատկերն
Արամազդայ,
որ
կայր
մեկուսի
ի
քաղաքէն,
գետոյն
հզօրի
ընդ
մէջ
անցանելով.
զոր
սովոր
էին
երկրպագել
այգուն
այգուն
ի
տանեաց
իւրաքանչիւր,
զի
հանդէպ
նոցա
երեւէր.
իսկ
եթէ
ոք
զոհել
կամէր՝
անցեալ
ընդ
գետն
առաջի
մեհենիցն
զոհէր:
Բայց
ի
վերայ
նորա
յարեան
նախարարք
քաղաքին,
եթէ
ո՞ւմ
արդեօք
փոխանակ
կռոցն
երկրպագեմք.
ուսան՝
եթէ
նշանի
խաչին
Քրիստոսի.
զոր
արարեալ
կանգնեցին
ի
վերայ
վայելուչ
բլրոյն
յարեւելից
կուսէ
քաղաքին,
մեկուսի
բաժանեալ
եւ
նա
փոքրագոյն
գետով:
Եւ
երկրպագեցին
ամենայն
բազմութիւնն
ընդ
առաւօտն
նոյնպէս
ի
տանեաց
իւրաքանչիւր:
Բայց
յորժամ
ելեալ
ի
բլուրն
տեսին
փայտ
կոփեալ,
ոչ
ճարտարաց
ինչ
գործ՝
յոլովք
քան
զսակաւս
արհամարհեցին,
իբր
թէ
այնպիսեաւ
լի
իցէ
ամենայն
անտառն
նոցա,
եւ
թողեալ
ի
բաց
գնացին:
Իսկ
բարերարին
Աստուծոյ
նայեցեալ
ի
գայթակղութիւն
նոցա՝
առաքեաց
յերկնից
սիւն
ամպոյ,
եւ
լցաւ
լեառնն
բուրմամբ
անուշութեան.
եւ
ձայն
բազմութեան
սաղմոսերգուաց
լսելի
եղեւ
քաղցր
յոյժ,
եւ
ծագեաց
լոյս
տպաւորութեամբ
խաչի,
ըստ
ձեւոյ
եւ
չափոյ
փայտեղինին,
եւ
կալով
ի
վերայ
նորա
հանդերձ
երկոտասան
աստեղօք.
յոր
ամենեցուն
հաւատացեալ՝
երկրպագեցին
նմա:
Եւ
յայնմ
հետէ
զօրութիւնք
բժշկութեան
կատարէին
ի
նմանէ:
Իսկ
երանելին
Նունէ
ել
գնաց
անտի
աշակերտել
եւ
զայլ
եւս
գաւառսն
Վրաց
յանապակ
լեզուէն,
շրջելով
անպաճուճաբար
եւ
առանց
աւելորդաց,
օտարացեալ
յաշխարհէ
եւ
որ
ի
սմա.
կամ
թէ
ճշմարտագոյն
ասել՝
ի
խաչ
ելեալ,
ի
կրթութիւն
մահու
զկեանսն
առնելով,
բանիւ
վկայ
Բանին
Աստուծոյ,
եւ
յօժարութեամբն
իւրով
որպէս
արեամբ
պսակեալ:
Զոր
համարձակիմ
ասել,
առաքելուհի
եղեալ
քարոզեաց
ի
Կղարջաց
սկսեալ
առ
դրամբք
Ալանաց
եւ
Կասբից
մինչեւ
ի
սահմանս
Մասքթաց,
որպէս
ուսուցանէ
քեզ
Ագաթանգեղոս:
Բայց
մեք
դարձցուք
անդրէն
ի
պատմութիւն
Տրդատայ
յարձակմանն
ի
Պարսս:
