Պատմութիւն Հայոց

Որպէս յաստուածայինսն գտանեմք ասացեալ պատմութիւնս, Եբրայական ազգին, յետ դատաւորացն, ի ժամանակի անիշխանութեանն եւ անխաղաղութեան, ոչ լինել թագաւոր, եւ առն ըստ հաճոյից իւրոց գնալ՝ սապէս եւ ի մերումս էր տեսանել աշխարհի: Քանզի ի վախճանել երանելւոյն Տրդատայ՝ մեծ իշխանն Բակուր, որ բդեաշխն Աղձնեաց կոչէր, տեսեալ զՍանատրուկ թագաւորեալ ի Փայտակարան՝ զնոյն խորհեցաւ եւ ինքն. թէպէտ եւ ոչ թագաւորել, զի ոչ էր Արշակունի, այլ տիրագլուխ կամեցաւ լինել. ճեղքեալ ի միաբանութենէ Հայոց՝ ձեռս ետ յՈրմիզդ արքայ Պարսից: Ուստի ուշ ի կուրծս անկեալ եւ ի միտս եկեալ նախարարացն Հայոց՝ ժողովեցան առ մեծն Վրթանէս, եւ առաքեցին երկուս ի պատուական իշխանացն, զՄար իշխանն Ծոփաց, եւ զԴատ իշխանն Հաշտենից, երթալ ի նախագահ քաղաքն, առ կայսրն Կոստանդոս, որդի Կոստանդիանոսի, հանդերձ պատարագօք եւ թղթով, որ ունէր օրինակ զայս. -