Յետ
պատերազմին
Արշակայ
ընդ
Մակեդոնացիս
եւ
ունելոյ
զԲաբելոն
եւ
զարեւելս
եւ
զարեւմուտս
Ասորեստանի՝
միաբանէ
եւ
Վաղարշակ
զօր
բազում
յԱտրպատականէ
եւ
ի
Հայոց,
որ
ի
միջոցի
աշխարհիս,
արս
անուանիս
եւ
քաջս,
եւ
զկոչեցեալն
Բագարատ,
եւ
որք
ընդ
նովաւ
քաջք,
եւ
ծովեզերեայսն
մանկունս,
որք
ի
Գեղամայ
եւ
ի
Քանանացւոց,
եւ
Շարայի
ծնունդք
եւ
Գուշարայ,
եւ
առ
թեր
Սիսակեանսն,
եւ
զԿադմեանսն
եւ
զնոցա
մերձաւորսն,
որպէս
թէ
զկէս
մասն
աշխարհիս:
Հասանէ
ի
միջոց
աշխարհիս,
վերագոյն
քան
զակունս
մօրին
մեծի,
յափն
Երասխայ,
մօտ
յԱրմաւիր
որ
ասի
բլուր.
աւուրս
շատս
առնելով
անդ,
որպէս
պարտ
է
ասել.
զի
ոչ
գիտէին
զկարգս
ինչ:
Եւ
աստի
միաբանեալ
զբոլոր
կողմանս
աշխարհիս՝
հասանէ
առ
սահմանօքն
Խաղտեաց:
Քանզի
Ղազիկայ,
Պոնտոս,
Փռիւգիայ,
Մաժաք
եւ
այլք,
ոչ
գիտելով
զհամբաւ
պատերազմին
Արշակայ՝
առ
Մակեդոնացւոց
պետութիւնն
զմիաբանութիւն
դաշտանցն
հաստատուն
պահէին:
Վասն
որոյ
ոմն
Մորփիւղիկեայ
միաբանեալ
զասացեալ
կողմանս
զայսոսիկ,
եւ
գրգռի
ի
պատերազմ
ընդ
Վաղարշակայ:
Բայց
պատահեն
միմեանց
առ
բարձրաւանդակի
միոջ
բլրով
քարագագաթնիւ,
որ
այժմ
ասի
Կողոնիայ.
եւ
մօտեալք
առ
միմեանս
ձիգ
ասպարիսօք
միջոցացն՝
ամրանան
կողմանքն
երկոքին
բովանդակ
աւուրս:
