Իբրեւ
դարձաւ
Աբգար
յարեւելից՝
լուաւ
նա
զՀռոմայեցւոց,
թէ
ի
կասկածանս
անկեալ
են
վասն
նորա,
որպէս
թէ
զկնի
զօրու
գնաց
յարեւելս:
Վասն
որոյ
գրեաց
առ
գործակալս
Հռոմայեցւոց
զպատճառս
երթալոյն
իւրոյ
ի
Պարսս,
միանգամայն
եւ
զգիր
ուխտին,
որ
ընդ
Արտաշէս
եւ
ընդ
եղբարս
նորա՝
տայ
տանել:
Եւ
նոքա
ոչ
հաւատացին
նմա.
վասն
զի
եւ
թշնամիք
չարախօսէին
զնմանէ,
Պիղատոս
եւ
Հերովդէս
չորրորդապետ
Լիւսանիա
եւ
Փիլիպպոս:
Իսկ
Աբգարու
եկեալ
ի
քաղաքն
իւր
յԵդեսիայ՝
միաբանեաց
ընդ
Արետայ
արքայի
Պատրիացւոց,
սատարս
տալով
նմա
ի
ձեռն
Խոսրանայ
ուրումն
Արծրունւոյ՝
մարտնչել
ընդ
Հերովդի:
Քանզի
նախ
զդուստրն
Արետայ
արքայի
կին
առեալ
Հերովդի,
եւ
ապա
անարգեալ
ի
բաց
եթող,
եւ
զՀերովդիադայ
մեկնեալ
յառնէ
իւրմէ
եհան
կենդանւոյն,
յաղագս
որոյ
ստէպ
յանդիմանեալ
ի
Յովհաննէ
Մկրտչէ՝
այնր
աղագաւ
եսպան
զՅովհաննէս
Մկրտիչ:
Եւ
եղեւ
պատերազմ
ընդ
նա
եւ
ընդ
Արետ
վասն
անարգանաց
դստերն.
յորում
սաստկապէս
հարեալ
սատակեցան
զօրքն
Հերովդի
յօգնականութենէ
քաջացն
Հայոց,
որպէս
յաստուածային
իմն
տեսչութենէ,
վրէժս
հատուցանել
ընդ
մահուանն
Յովհաննու
Մկրտչին:
