Բայց
ի
զարգանալ
մանկանն
Արտաշիսի,
եւ
ի
բազում
արութիւնս
քաջութեան
ցուցանել
դայեկին
Սմբատայ՝
հաճեալ
ընդ
նա
նախարարքն
Արեաց,
մաղթեն
զթագաւորն
տալ
նմա
պարգեւս
զինչ
եւ
խնդրեսցէ:
Եւ
յանձն
առեալ
թագաւորին՝
ասէ
ցնախարարսն.
«Տեսէ՛ք
թէ
զի՛նչ
կամիցի
այրն
քաջե:
Եւ
նոքա
ասեն.
«Անմահ
բարերարութիւնդ
քո.
ոչ
այլ
ինչ
կամի
Սմբատ,
քան
թէ
զարիւն
քո
եւ
զհարազատութիւն,
զԱրտաշէս
որդի
Սանատրկոյ,
զմերժեալն
ի
թագաւորութենէ
իւրմէ,
հաստատել
յիւրում
թագաւորութեաննե:
Եւ
յանձն
առեալ
արքային
արքայից՝
տայ
ի
ձեռս
Սմբատայ
մասն
ինչ
ի
զօրացն
Ասորեստանի
եւ
զզօրս
Ատրպատականի,
զի
տարեալ
զԱրտաշէս
հաստատեսցեն
ի
գահն
հայրենի:
