Թագաւորէ
Հայոց
Տիրան
որդի
Արտաշիսի
յերրորդ
ամի
Պերոզի
առաջնոյ
Պարսից
արքայի:
Սորա
ոչ
ինչ
պատմին
գործք
մեծամեծք,
այլ
միայն
թէ
մտերմութեամբ
ծառայեաց
Հռոմայեցւոց.
եկեաց
խաղաղութեամբ,
որսոց
եւ
զբօսանաց
պարապեալ,
որպէս
ասեն:
Եւ
ձիոց
երկուց
լեալ՝
թեթեւ
առաւել
քան
զՊիգասոս,
երագութեամբ
անբաւ.
զորս
ոչ
երկրակոխս,
այլ
օդագնացս
համարէին.
յոր
խնդրեալ
հեծանել
Դատաքէի
ուրումն
իշխանի
Բզնունեաց՝
պարծէր
ընչեղագոյն
գոլ
քան
զարքայ:
Եւ
եկեալ
առ
նա
կանխագոյն
իւրոյ
ազգին
Արշակունեաց,
որ
էին
ի
կողմանս
Հաշտենից՝
ասեն.
«Ընդարձակեա՛
մեզ
զժառանգութիւնս,
զի
նեղ
է.
քանզի
բազմացաք
յոյժե:
Եւ
նա
հրամայէ
ոմանց
ի
նոցանէ
երթալ
ի
գաւառն
Աղիովտի
եւ
Առբերանւոյ:
Իսկ
սոցա
առաւել
եւս
բողոք
կալեալ
առ
արքայի,
թէ
առաւելագոյն
նեղ
է
մեզ՝
ոչ
ինչ
ունկնդիր
լինի
Տիրան.
այլ
հաստատեալ
վճիռ՝
ոչ
այլ
ժառանգութիւն
տալ
նոցա,
բայց
զոր
ունէինն՝
հաւասար
տրոհել
յինքեանս:
Զոր
բաժանեալ
ըստ
մարդաթուի՝
գտաւ
պակաս
ժառանգութիւն
բնակողացն
Հաշտնից.
վասն
որոյ
բազումք
ի
նոցանէ
եկին
ի
գաւառն
Աղիովտի
եւ
Առբերանւոյ:
Յաւուրս
սորա
ասեն
լեալ
զպատանի
ոմն
յազգէն
Անձաւացեաց,
սէգ
յամենայն,
Երախնաւու
անուն
կոչեցեալ.
որ
առնէ
կին
զվերջին
կանանցն
Արտաւազդայ,
զոր
ի
Յունաց
էր
ածեալ:
Եւ
քանզի
զաւակ
ոչ
գոյր
Արտաւազդայ՝
արքայ
թողու
յԵրախնաւու
զամենայն
տունն
Արտաւազդայ:
Զի
ասէին
զնա
այր
ընտիր
լինել
եւ
համեստ
յամենայնի,
այլ
եւ
ի
ցանկութիւնս
մարմնոյ
իբրեւ
զօրինաւոր
ոք:
Զոր
սիրեալ
արքայի՝
տայ
նմա
զգահն
երկրորդական,
զոր
ունէրն
Արտաւազդ.
եւ
զհոգս
արեւելեան
զօրուն
ի
նա
հաւատացեալ՝
առ
նմա
թողու
զԴրուասպ
ոմն
պարսիկ
զմտերիմ
իւր,
որ
խնամեցեալ
էր
ընդ
նախարարս
Վասպուրականի,
որում
տուեալ
էր
զաւանն
Տատեօնս
հանդերձ
ագարակօքն,
եւ
զայգին
մեծ,
յոր
մտանէր
առուն
գետ,
հանեալ
ի
ծովէն
Գայլատուայ:
Եւ
ինքն
գնաց
զկողմամբք
Եկեղեաց,
ի
յաւանին
Չըրմէս
հաստատելով
զարքունիսն:
Ի
հանդարտութեան
վարեաց
զթագաւորութիւնն
ամս
քսան
եւ
մի.
եւ
մեռաւ
ի
ճանապարհի
ձեան
հիւսոյ
կալեալ:
