Աղմուկ
խռովութեան
լեալ
ի
թագաւորութեանն
Փիլիպպոսի՝
ոչ
կարաց
ի
Հռոմայեցւոց
գնդացն
պարապեցուցանել,
առ
ի
զօրավիգն
լինել
Խոսրովայ:
Այլ
օգնէ
նմա
ի
ձեռն
գրոյ,
հրամայելով
սատարել
նմա
յամենայն
կողմանց:
Որոց
ընկալեալ
զայսպիսի
հրաման՝
հասանեն
նմա
յօգնականութիւն
յԵգիպտոսէ
եւ
յանապատէն
մինչեւ
ի
ծովեզերսն
Պոնտոսի:
Որոյն
գտեալ
զայսչափ
բազմութիւն,
խաղայ
ի
վերայ
Արտաշրի.
եւ
ճակատ
տուեալ՝
ի
փախուստ
դարձուցանէ,
թափելով
ի
նմանէ
զԱսորեստան
եւ
զայլ
արքայանիստ
աշխարհս:
Դարձեալ
յղէ
ի
ձեռն
հրեշտակաց
առ
իւր
տոհմայինսն
Պարթեւ
եւ
Պահլաւիկ
ազգս,
եւ
առ
ամենայն
զօրս
աշխարհին
Քուշանաց,
զի
առ
նա
եկեալ
վրէժս
յԱրտաշրէ
պահանջեսցեն,
եւ
զարժանաւորն
ի
նոցանէ
թագաւորեսցուցէ,
զի
մի՛
տէրութիւնն
հեռասցի
յինքեանց:
Իսկ
նոցա
ոչ
առեալ
յանձն,
յառաջասացեալ
ցեղիցն,
որ
Ասպահապետ
եւ
Սուրենեան
անուանին՝
դառնայ
Խոսրով
յաշխարհս
մեր.
ոչ
այնչափ
ուրախացեալ
ընդ
յաղթութիւնն,
որչափ
ընդ
վերջակացութիւն
ազգականացն
դժգմեալ:
Յայնժամ
հասանեն
առ
նա
ոմանք
ի
հրեշտակաց
իւրոց,
որք
ի
պատուականագոյն
ազգն
երթեալ
էին,
ի
խորագոյն
աշխարհն,
ի
նոյն
ինքն
ի
ներքս
ի
Բահլ.
բերին
նմա
համբաւ,
եթէ
«ազգական
քո
Վեհսաճան,
հանդերձ
ցեղիւն
իւրով
Կարենեան
Պահլաւին,
ոչ
հնազանդեաց
Արտաշրի,
այլ
ի
կոչ
քո
դիմեալ
գայ
առ
քեզե:
