Եւ
եղեւ
ի
սատակել
Արշակայ
զազգն
Կամսարականաց՝
հրամայեաց
զդիակունս
նոցա
քարշել
եւ
ընկենուլ
անթաղ,
կերակուր
լինել
շանց.
եւ
ինքն
որպէս
մեծաւ
յաղթութեամբ
պսակեալ,
ի
բարեկենդանութեան
կատարէր
աւուրս,
կուտել
մթերել
յԱրմաւիր
զնոցայն
հրամայելով
զհամբարսն:
Զորոց
պեղեալ
երկուս
հորս
յոյժ
քաջախորս
եւ
սաստկապէս
լայնս,
որ
ի
շինին
Նախճաւանի,
բերին
սայլովք
նոցին
աւանի:
Իսկ
սայլորդացն
տեսեալ
ոսկերս
մարդկան
գազանակուր
եղելոց,
ցրուեալս
առ
եզերբ
փոսոյն,
հարցեալ
ուսան՝
իւրեանց
լինել
տերանց.
հաւաքեալ
ի
սայլսն
ներքոյ
եղեգանն՝
բերեալ
թաղեցին
ի
նոյն
հորս:
Զոր
զգացեալ
Արշակայ՝
հրամայէ
զսայլորդսն
ի
վերայ
հորոցն
կախել
զփայտէ:
Բայց
Խադայ
ոչ
պատահեալ
յառաջնում
նուագին,
այսմ
ժամանեալ
հասանէ.
եւ
սկսաւ
կշտամբել
զարքայ
բանիւք
յանդիմանութեան:
Հրամայեաց
Արշակ
քարշել
զնա
եւ
քարկոծել:
Եւ
քանզի
էին
դստերաց
նորա
տայգերք
ի
մեծ
նախարարութեանցն,
ի
կորովի
եւ
ի
քաջ
ազգէն
Ապահունեաց՝
սուսերս
հանեալ
կիսախողխող
զքարշողսն
առնէին,
եւ
յափշտակեալ
զԽադ
ի
ձեռաց
նոցա,
եւ
յիւրեանցն
գնացին
գաւառ:
Եւ
Արշակայ
ոչ
ի
հակառակս
մտեալ՝
զօղէր,
զի
մի՛
խռովութիւն
ամենայն
նախարարացն
յուզիցի:
