Իբրեւ
գիտացին
նախարարք
Հայոց,
այնք,
որոց
նախ
քան
զԱրշակ
ձեռն
տուեալ
էր
Շապուհ
արքայ
Պարսից,
թէ
եւ
զնոցա
կանայսն
խնդրեալ
է
իբրեւ
զայնց,
որք
առ
Արշակայն
էին
միամիտք,
եւ
զայն
եւս
տեսին,
եթէ
գնաց
Ալանաոզան,
եւ
գունդ
փոքր
է
որ
վասն
այնր
է
եկեալ՝
միաբանեալ
հալածեցին
զնոսա.
եւ
իւրեանց
առեալ
զկանայս
եւ
զորդիս՝
փախեան
յաշխարհն
Յունաց:
Նա
եւ
ոչ
դշխոյն
Փառանձեմ
գնաց
ի
կոչ
առնն
իւրոյ,
այլ
հանդերձ
գանձիւք
անկաւ
յամուրն
Արտագերից.
լուր
առնելով
առ
որդին
իւր
Պապ,
յուսայր
ապրել
ի
ձեռաց
Շապհոյ:
Ընդ
որս
զչարեալ
Շապուհ
կապէ
զոտս
Արշակայ
երկաթեղէն
շղթայիւք,
եւ
տայ
տանել
յերկիրն
Խուժաստանի
յԱնուշն
կոչեցեալ
բերդ:
Եւ
բազում
զօրս
գումարեալ
ի
ձեռն
Մեհրուժանայ
Արծրունւոյ
եւ
Վահանայ
Մամիկոնէի,
ուրացողաց
զՔրիստոս,
արձակէ
յաշխարհս
Հայոց.
որք
եկեալ
նստան
շուրջ
զբերդաւն
Արտագերից:
Եւ
թէպէտ
ոչ
ինչ
կարէին
առնել
նմա
վասն
անմատչելի
ամրութեանն,
բայց
զի
բարկութիւնն
Աստուծոյ
էր
ի
վերայ
Արշակայ՝
մարդիկ
ամրոցին
ոչ
անսացին
մնալ
համբաւուն
Պապայ,
այլ
անձնատուրք
եղեն
ի
կամաց,
եւ
ոչ
ի
բռնութենէ:
Զորս
գերեալ
հանդերձ
գանձիւքն
եւ
տիկնաւն
Փառանձեմաւ
խաղացուցին
ի
յԱսորեստան.
եւ
անդ
ընդ
սայլի
ցից
հանեալ՝
սատակեցին:
Ի
նմին
ժամու
եհաս
հրաման
ի
Շապհոյ
արքայէ,
զի
քանդեալ
աւերեսցեն
զամրութիւն
ամենայն
քաղաքաց,
եւ
զՀրեայսն
խաղացուսցեն
ի
գերութիւն,
եւ
զայն
Հրեայսն,
որ
նովին
հրէութեան
օրինօք
կային
ի
Վանն
Տոսպայ,
զորս
ածեալ
էր
Բարզափրանայ
Ռըշտունւոյ
յաւուրս
Տիգրանայ.
զորս
բնակեցոյց
Շապուհ
յԱսպահան:
Գերեցին
եւ
զայն
Հրեայսն
որք
յԱրտաշատ
եւ
ի
Վաղարշապատ,
զորս
ածեալ
էր
նոյն
Տիգրանայ
արքայի,
որք
յաւուրս
սրբոյն
Գրիգորի
եւ
Տրդատայ
հաւատացեալ
էին
ի
Քրիստոս.
ընդ
որս
եւ
զԶուիթայ
երէց
Արտաշատու:
Յայնժամ
մատուցեալ
առ
Շապուհ
Մեհրուժան
եւ
Վահան
չարախօսէին
զԶուիթայ
երիցուէ
Արտաշատու,
եթէ
յայն
սակս
եկն
ընդ
գերութիւնն,
զի
խրատեսցէ
զնոսա
պինդ
ունել
զօրէնս
քրիստոնէութեան:
Վասն
որոյ
Շապուհ
հրամայեաց
չարչարել
զԶուիթայ,
զի
թողցէ
զօրէնս
քրիստոնէութեան.
որում
ոչ
հաւանեալ,
կատարեցաւ:
Զայս
ամենայն
աղէտս
թշուառութեանց
լուեալ
Արշակայ՝
սաւուղաբար
արար
ընդ
անձին
իւրում.
որ
թագաւորեաց
ամս
երեսուն:
