Բայց
Խոսրով
մեծապէս
ուրախ
եղեւ
ընդ
գալն
Սահակայ
ասպետի,
եւ
սպարապետ
զնա
ի
վերայ
զօրաց
իւրոց
կարգեաց.
եւ
դարձոյց
ի
նա
զկալուածս
հայրենիս,
եւ
այլ
աւանս
հանդերձ
ագարակօք
պարգեւեաց
նմա
յայնոցիկ
ժառանգութենէ,
որք
ի
բաժնոյն
Պարսից
առ
Արշակայ
մնացին:
Զայսու
աւուրբք
ոմանք
յազգէն
Վանանդացւոց
ապստամբեցին
ի
Խոսրովայ.
եւ
ոչ
յոք
ապաւինեցան,
այլ
ամրացան
ի
մայրիս
լերանց
իւրեանց
եւ
յանձուկս
Տայոց
քարանց.
յեղուզակաբար
արշաւանօք
յիշխանութիւն
երկոցունց
թագաւորացն
Հայոց
խռովէին
զաշխարհս
եւ
անհանգիստ
պահէին:
Յորոց
վերայ
չոգաւ
սպարապետն
Խոսրովայ
Սահակ
ասպետ,
եւ
զբազումս
ի
նոցանէ
սատակեաց,
եւ
զբազումս
փախստական
արար
ի
կողմանս
Չորրորդ
Հայոց:
Զի
ոչ
յերկիրն
Խաղտեաց
անկան,
ի
Յոյնս
ապաւինելով,
եւ
ոչ
առ
թագաւորն
Արշակ
անցին.
այլ
զաւազակս
ոմանս,
որ
ի
կողմանս
Չորրորդ
Հայոց
էին,
ի
սահմանս
Ասորւոց,
դիմեցին
ապաստան
առնել:
Քանզի
Վանանդացիք
զաւազակութեան
գործ
մեծ
ցանկութեամբ
գործէին,
եւ
որպէս
ուղիղ
իրք
ախորժելի
թուէին
նոցա:
Զորոց
ձիգ
զհետ
մտեալ
Սահակայ՝
վարէ
յերկար
մինչեւ
ի
սահմանս
Մանանաղւոյ:
