ԵՐԿՈՒ
ՔՈՅՐԵՐ
Երբոր
մեռան
սրտիս
լոյսերն
ու
յոյսեր ,
Խորտակեցի
ես
քնարս
որ
ինձ
կ’ըսէր
Բանե՜ր
որոնց
չէի
հաւատար ,
—
հծծեց
«Սէր…»։
Կեանքէն
զզուած՝
առանց
ապրած
ըլլալու՝
Ես
կ’երթայի
սգուոր
սրտիս
իմ
հըլու
Ինձ
անծանօթ
տապաններու
վրայ
լալու…։
Ինձ
անծանօթ
տապան
մըն
էր
սիրտս
ալ
փակ ,
Չէ՜ր
ծլեր
հոն
ո՛չ
անրջանք,
ո՛չ
փափաք.
Անապատի
երկինք
մ’էր
սիրտս
անապակ…։
Ա՜լ
փնտռելէ
յոգնած
կեանքի
մեծ
«Ինչուն»
Լա՜ցի…
Սակայն
արցունքիս
մէջ
պաղպաջուն
Տեսածս
հուրի՞
էր
դրախտի
մը
թռչուն…։
Երբ
արթնցայ
այդ
սուրբ
հուրին
ա՜լ
հոն
չէր.
Ի
զո՜ւր
դողդոջ
իմ
ձայնըս
զայն
կը
կանչէր։
Ուրիշ
մ’եկաւ,
Անո՜ր
նման,
բայց
ա՛ն
չէր…։
Ձեռքըս
ձեռքին
մէջ
դըրի,
ու
նոր
Եւան
Տառապանքի
ճամբաներէն
զիս
Մահուան
Առաջնորդեց՝
պոռնկանալով…
Մեղքն
էր
ան…։
…
Առջի
հուրին
երեւցաւ
ինձ
այս
գիշեր.
Մահուան
սնարիս
իր
նայուածքն
ի՜նչ
անուշ
էր.
Հիմա
ճանչցայ.
Սէրն
էր
ան…
Բայց
ուշ
էր…։
9
Մարտ
1911
