ՀԱՅՈՒՀԻՆ
Երբոր
լճակի
մ’ափին
վրայ
օտա՜ր
Տեսայ
զայն
նստած
կարծես
կը
խոկար
Առանց
խոկալու…
Այս
ձեւն
յարմար
Դատեր
էր
անշարժ
իր
դէմքին
համար։
Նստեր
էր
լճին
ափին
վրայ
օտա՜ր
Յայտնապէս
դժուա՜ր
շունչ
կ’առնէր
կու
տար
Կուրծքի
լայն
բեռէն
ու
քաղցրիկ
բեռէն
Կարծես
կ’ամչնար
անգիտակցօրէն…։
Աչքն
արեւելքի
գիշերն
էր
գինով՝
Թէեւ
կը
ջանար
ինք
ամէն
գնով
Խելօք
երեւի՜լ.
ու
լուռ
թախիծով
Սղմեր
ամփոփեր
էր
վարսը
ծով֊ծո՜վ…։
Դիտեցի
իր
լո՜ւռ
ճիտը
գործունեայ.
Տանջուած
ու
պարկեշտ
հաւը
քրիստոնեայ ,
Եւ
մրմնջեցի
հին
երգը
բարի
«Կանա՜յք
փափկասուն
հայոց
աշխարհի…»։
Դիտեցի
լճին
կապոյտ
սիրտն
աղուոր
Ու
իր
կա՛ս
կարմիր
շուրթը
մեղաւոր ,
Տեսայ
կարապի
թեւերն
սպիտակ
Ու
խաւարակուռ
իր
աչն
անյատակ…։
Հառաչ
մը
թռաւ
պանդուխտի
կուրծքէս
Իմ
մութ
սրտի
մէջ
հայրենակարօտ
Ու,
ո՜վ
հայուհի,
կը
սիրէի
քեզ ,
Թէ
չ’ըլլար
ոսկի
բոժոժը
պոռոտ…։
Դէ՜հ
սիրոյ
համար
ստեղծուած
մարմին
Վաղը
քեզ
կու
տան
բիրտ
ձեռներէն
մին…
Հայուհին
էրկան
կեղտին
անօթ
է ,
Կը
մեռնի
անսէր,
սէ՛րը
ամօթ
է…։
Ան
ինձ
նայեցաւ
տրտում
ու
երկար
Կարծես
բիբին
տակ
մո՜ւթ
ժպիտ
մը
կար.
Յետոյ
շտապեց,
գնաց,
թունդիկ ,
գէր…
Ներուած
չէր
ժպտիլ,
այսքան
իսկ
մեղք
էր…։
11
Մարտ
1911
