ՎՏԱԿԸ
Անո՜ւշ
քերթող,
իմըս
քերթող ,
Ինչո՞ւ
այս
երգըդ
պաղատող
Ես
հրճուելով
Ժո՜ւռ
գալ
կ’ուզեմ,
ա՜հ,
թո՜ղ,
ետ
թո՜ղ ,
Քնքուշ
քերթող,
իմը՛ս
քերթող։
Թող
իմ
ջուրերըս
անդադրում
Վազե՜ն ,
վազե՜ն։
Մի՛
մի
տրտում
Հառաչներով
Եւ
երգերով
խրոխտագին
Մի
վրդովիր
անոնց
հոգին։
Ես
դաշտերուն
հիւրն
եմ
սիրուն ,
Բիւրեղ
ծնունդ
եմ
հեռուներուն.
Գլգլալով
Գարնան
շունչին
տակ
օրօրուն
Կը
վազեմ
միշտ
հեռո՜ւն ,
հեռո՜ւն։
Ի՜նչ
փոյթ
ինծի
թէ
հեռակայ
Լեռնէն
անտես
մեծ
ծովը
կայ։
Ես
ցնծամո՜լ
Կ’երթամ
Մահուն
դէպի
առաջ.
Ես
երգ
ունիմ
—
ոչ
թէ
հառաչ։
Կեանքը
կ’երգեմ
ծաղիկ
ու
սէր։
Քերթո՜ղ,
քերթո՜ղ,
բայց
մի՛
ըսեր
Արտասուելով
Մահն
հոն
է,
մ’ապրին…
—Ես
սիրահարն
եմ
մարմարին…։
Այսպէս
ըսաւ
վտակն
անուշ։
Ու
մինչ
քերթողը
կ’երազէր
Արտասուելով ,
Վտակն
անփոյթ,
ցնծո՜ւն,
քնքո՜ւշ ,
Դէպի
իր
մահը
կը
վազէր…։