ԱՀԱԶԱՆԳՆԵՐԸ
  
 
   
    Արիւնի 
   
    գիծե՜ր, 
   
    պատկերնե՜ր, 
   
    յուշե՜ր
    
     …
 
   
    Նորէն 
   
    այս 
   
    գիշեր, 
   
    — 
   
    տանջանքի 
   
    գիշեր, 
   
    —
 
   
    Հիւանդ 
   
    հոգիիս 
   
    պատերուն 
   
    մէջէն
 
   
    Ղօղանջի 
   
    խաւար 
   
    երգեր 
   
    կը 
   
    հնչեն
    
     ։
  
 
   
    Ահազանգներն 
   
    են, 
   
    ու 
   
    իրենց 
   
    վայրի
 
   
    Ու 
   
    ահեղ 
   
    ու 
   
    մութ 
   
    լալիւնն 
   
    արոյրի
 
   
    Որ 
   
    եղե՛ռնօրէն, 
   
    մահագո՛ւժօրէն, 
 
   
    Տենդոտ 
   
    գանկիս 
   
    տակ 
   
    կը 
   
    գոռան 
   
    նորէն
    
     ։
  
 
   
    Ղօղանջը
    
     … 
   
    Ողբի, 
   
    աղեխարշ 
   
    լալու, 
 
   
    Ճիչի, 
   
    անէ՜ծքի 
   
    — 
   
    վայրագ 
   
    ալէլու 
   
    —
 
   
    Ու 
   
    հառաչներու 
   
    մէջէն 
   
    խելայեղ
 
   
    Սարսափի 
   
    անհո՜ւն 
   
    ղօղանջն 
   
    է 
   
    ահեղ
    
     ։
  
 
   
    Դիածածկ 
   
    կարմի՜ր, 
   
    կարմի՜ր 
   
    դաշտերէն, 
 
   
    Դուք 
   
    չէ՞ք 
   
    իմանար 
   
    դաւաճանօրէ՛ն
 
   
    Մեզմով 
   
    յափրացած 
   
    շան 
   
    ոհմակներու
 
   
    Վերջալոյսին 
   
    դէմ 
   
    ոռնումն 
   
    ահարկու
    
     …
    
     ։
  
 
   
    Ու 
   
    չէ՞ք 
   
    տեսներ, 
   
    ա՜խ, 
   
    հեռուէ 
   
    հեռու
 
   
    Հրդեհով 
   
    կարմիր 
   
    հորիզոններու
 
   
    Վըրայ 
   
    տիրաբա՛ր, 
   
    ու 
   
    աստուածաբա՛ր
 
   
    Իշխող 
   
    գմբէթնե՛րը 
   
    մահաբարբառ
    
     ։
  
 
   
    Կարմիր 
   
    կը 
   
    տեսնեն 
   
    աչքերըս 
   
    նորէն
    
     …
 
   
    Վերջին 
   
    հառաչներ 
   
    կուրծքերու 
   
    խորէն.
 
   
    Մեռե՛լ, 
   
    հոգեվա՛րք, 
   
    կոյտ-կոյտ, 
   
    քով-քովի
 
   
    Կռկռացող 
   
    սեւ 
   
    խումբեր 
   
    ագռաւի
    
     …
    
     ։
  
 
   
    Ահազանգներն 
   
    են, 
   
    կ՚ունկնդրեմ 
   
    տրտում.
 
   
    Ահազանգնե՛րը, 
   
    անբա՜ւ, 
   
    անպատո՛ւմ, 
 
   
    Որ 
   
    հիւանդ 
   
    հոգւոյս 
   
    պատերուն 
   
    մէջէն
 
   
    Նորէն 
   
    այս 
   
    գիշեր 
   
    կ՚ուռին, 
   
    կը 
   
    հնչեն
    
     …
    
     ։
  
 
   
    Բերա, 
   
    25 
   
    Օգոստոս 
   
    1908