ԱՀԱԶԱՆԳՆԵՐԸ
Արիւնի
գիծե՜ր,
պատկերնե՜ր,
յուշե՜ր
…
Նորէն
այս
գիշեր,
—
տանջանքի
գիշեր,
—
Հիւանդ
հոգիիս
պատերուն
մէջէն
Ղօղանջի
խաւար
երգեր
կը
հնչեն
։
Ահազանգներն
են,
ու
իրենց
վայրի
Ու
ահեղ
ու
մութ
լալիւնն
արոյրի
Որ
եղե՛ռնօրէն,
մահագո՛ւժօրէն,
Տենդոտ
գանկիս
տակ
կը
գոռան
նորէն
։
Ղօղանջը
…
Ողբի,
աղեխարշ
լալու,
Ճիչի,
անէ՜ծքի
—
վայրագ
ալէլու
—
Ու
հառաչներու
մէջէն
խելայեղ
Սարսափի
անհո՜ւն
ղօղանջն
է
ահեղ
։
Դիածածկ
կարմի՜ր,
կարմի՜ր
դաշտերէն,
Դուք
չէ՞ք
իմանար
դաւաճանօրէ՛ն
Մեզմով
յափրացած
շան
ոհմակներու
Վերջալոյսին
դէմ
ոռնումն
ահարկու
…
։
Ու
չէ՞ք
տեսներ,
ա՜խ,
հեռուէ
հեռու
Հրդեհով
կարմիր
հորիզոններու
Վըրայ
տիրաբա՛ր,
ու
աստուածաբա՛ր
Իշխող
գմբէթնե՛րը
մահաբարբառ
։
Կարմիր
կը
տեսնեն
աչքերըս
նորէն
…
Վերջին
հառաչներ
կուրծքերու
խորէն.
Մեռե՛լ,
հոգեվա՛րք,
կոյտ-կոյտ,
քով-քովի
Կռկռացող
սեւ
խումբեր
ագռաւի
…
։
Ահազանգներն
են,
կ՚ունկնդրեմ
տրտում.
Ահազանգնե՛րը,
անբա՜ւ,
անպատո՛ւմ,
Որ
հիւանդ
հոգւոյս
պատերուն
մէջէն
Նորէն
այս
գիշեր
կ՚ուռին,
կը
հնչեն
…
։
Բերա,
25
Օգոստոս
1908