Վերջին հայերը

***

— «Վարդե՜րը մեռան,
Վարդե՜րը մեռան
Իրենց բիւր-բուրան,
Ցօղիկին վըրան
Վարդե՜րը մեռան,
Վարդե՜րը մեռան։

«Արիւնոտ, մանրիկ,
Ոտներս բոպիկ
Դիակներու վըրան
Դողդո՜ջ կ՚երերան։
Վարդե՜րը մեռան,
Վարդե՜րը մեռան։

«Գթա ինձ, Աստուա՜ծ,
Մազերըս ցրուա՜ծ
Կ՚երթամ տարաժամ,
Կ՚երթամ ու կու լամ
«Ո՞ւր է իմ վարդը
«Ո՞ւր է իմ վարդը»։

«Կ՚ուզէի՜ գլխուն
Տակ դնել անհո՜ւն
Գեհենը կուրծքիս։
Թող այսպէս հոգիս,
Մեռնէ՜ր գուրգրանքո՜վ,
Իր դիակին քո՜վ…։