II
-
ՀԱՅՈՒ
ՈՐԲԻԿ
Ա՜յ
հայու
որբիկ,
ա՜յ
անտէր
որբիկ,
Մանրի՜կ,
արիւնո՜տ
ոտքերըդ
բոպիկ,
Ո՞ւր
կը
քաշկրտես
այսպէս
մոլորուն…
—
Չար
քամիներուն…։
Ա՜յ
որբիկ,
բոցեր
գիւղերը
հասան,
Անտառներու
մէջ,
մայրերնիդ
կ՚որսան։
Անպաշտպա՜ն
ու
մերկ,
ո՞ւր
այսպէս,
որբիկ
ճան…
—
Մո՜ւթն
ինձ
պատմուճան…։
Քեզ
համար
մարդերը
գո՜ւթ,
հա՜ց
չունին,
Ա՛յ
որբիկ,
շի՛ւղ
իսկ
չիկայ
թռչունին.
Ծերեր
սովահար
կ՚իյնան
ժամէ
ժամ…
—
Արիւն
կ՚որոճամ…։
Հայրըդ
պատռտուա՜ծ
նետեր
են
սարին.
Եղնիկներու
պէս
քոյրերըդ
տարին։
Աստուա՜ծդ
իսկ
մատրան
մէ՛ջն
է
խողխողուած…
—
Վրէ՛ժն
ինձ
Աստուած…։
Դէ՜հ,
գընա՛,
մեծցիր
ահեղ,
որբն
հայուն.
Սնի՛ր
արիւնով
ու
փսխէ
արիւն
Մարդկութեան
ճակտին
ու
սարսափ
ու
հուր…
—
Այդ՝
պարտքս
է
տըխուր…։
Լօզան,
6
Յուլիս
1909