Կարմիր գիրքը

II - ՀԱՅՈՒ ՈՐԲԻԿ

Ա՜յ հայու որբիկ, ա՜յ անտէր որբիկ,
Մանրի՜կ, արիւնո՜տ ոտքերըդ բոպիկ,
Ո՞ւր կը քաշկրտես այսպէս մոլորուն…
— Չար քամիներուն…։

Ա՜յ որբիկ, բոցեր գիւղերը հասան,
Անտառներու մէջ, մայրերնիդ կ՚որսան։
Անպաշտպա՜ն ու մերկ, ո՞ւր այսպէս, որբիկ ճան…
— Մո՜ւթն ինձ պատմուճան…։

Քեզ համար մարդերը գո՜ւթ, հա՜ց չունին,
Ա՛յ որբիկ, շի՛ւղ իսկ չիկայ թռչունին.
Ծերեր սովահար կ՚իյնան ժամէ ժամ…
— Արիւն կ՚որոճամ…։

Հայրըդ պատռտուա՜ծ նետեր են սարին.
Եղնիկներու պէս քոյրերըդ տարին։
Աստուա՜ծդ իսկ մատրան մէ՛ջն է խողխողուած…
— Վրէ՛ժն ինձ Աստուած…։

Դէ՜հ, գընա՛, մեծցիր ահեղ, որբն հայուն.
Սնի՛ր արիւնով ու փսխէ արիւն
Մարդկութեան ճակտին ու սարսափ ու հուր…
— Այդ՝ պարտքս է տըխուր…։

Լօզան, 6 Յուլիս 1909