11.
ՁԻՒՆԻ
ՑՆԾՈՒԹԻՒՆ
Պարն
է
ձիւնին,
փըսփըսուքը
պարիկներուն,
Որ
տանիքին
վըրայ
ճերմակ
էջ
մը
կ'ըլլայ`
Ուր
կը
յածի
գիրն
անուրջիս
իմ
օրօրուն.
Որ
հոգւոյս
մէջ
ալ
ըսպիտակ
հորձք
մը
կ'ըլլայ,
Ու
կը
խուժէ
սարերէն
վար
գորշ
խոհանքիս:
Եւ
արեւի՜ն
կըսպասեմ
ես
ցնծապատար,
Միտքս
երազով
լեցուն
համակ,
ձեռքըս
ծափո՜վ.
Ունկնդրելու
զանգակն
անոր
պատարագին,
Ու
դիտելու
լոյսէ
աղջիկն`
որ
պիտի
տար
Առջի
բոցը`
յուզումներուս
մարած
ճրագին:
Ու
տօնելու`
ճերմակին
փառքն
այս
ձիւնեղէն,
Որ
կապոյտին
կը
լըծորդուի
հորիզոնին,
Ու
կանչելու
համար
հոգւոյս
մէջ
վերըստին
Ճերմակ
հոյլ
մը
վաղընջական
անուրջներէն,
Ու
ծիածան
մը
գոյներէ
վայրավատին: