28.
Կ'ԵՐԹԱՅ
ԱՐԵՒՆ
ԻՐ
ԶԱՏԻԿԻՆ…
Կարմիր,
նախշուն
հաւկիթի
պէս
Կ'երթայ
արեւն
իր
Զատիկին.
Ահա՛
կ'առնեմ,
կրկին
կրկին,
Մեղոյշ
բարեւն`
իր
ծառերէն
Ներս
երկարող
յոյր
թաթիկին:
Անցա՜ւ
ծովէն
մեծ
կոյսն
հրավարս,
Ու
կապոյտին
եղաւ
ինք
հարս:
Ու
ջրծաղիկ
մը
զերթ`
լայնշի
Լըճակին
մէջ.
ամպ-մըշուշի
Լըճակին
մէջ
հորիզոնին`
Դեղին
թերթերն
իր
կ'ընդունին
Զէնիթին
երգը
վարդագին:
Եւ
երկինքի
նոր
տարփանքին
Եւ
հիացքին
զերթ
նըշանակ`
Կ'ընծայուի
թանկ
ու
փառունակ
Շողակն
առջի
լուսաւորին: