29.
ԻՐԻԿՈՒԱՆ
ՄԷՋ
ԽՈՐԻՆ…
Իրիկուան
մէջ
խորին,
Երբ
օդայած
կը
թռչի,
Ծիրանեծաղիկ
փետուր
անուրջի`
Հիր
ճառագայթն
արեւին`
Հեծքն
է
աղբիւրին
մէջն
ամէն
ճիչի:
Իրիկուան
մէջ
խորին,
Երանգներ
երբ
ջուրին
Մէջը
մարմըրին,
Ու
թանձրամած
ժըխորին
Իյնան
թեւերը
մէկէն.
Իրիկուան
մէջ
խորին`
Կարկաջն
աղբիւրին
կը
կանչէ
յստակ`
Հովիկ
նաժիշտն`
իր
ջուրին
Խաժ
հանդերձը
փոթելու:
Եւ
իրիկուան
մէջ
խորին,
Ծանըր
ինչպէս
ալէլու,
Կարկաջն
աղբիւրին
կը
կանչէ
յստակ,
Դեռ
յամեցող
հօտն
ըսպիտակ
Գառնուկներուն`
Որոնք
հեռո՜ւն`
Մըթնշաղին
մէջ
կ'իյնան
Բադիլներուն
պէս
ձիւնին:
Եւ
իրիկուան
մէջ
խորին,
Իրիկուան
մէջ
ծաւալական
ու
բուրեան,
Կարկաջն
աղբիւրին,
Իր
շրջակայքի
Հովանոցներուն
մէջ
կը
պըտուտքի,
Հոն
ծաղիկներուն
ու
տերեւին
հետ,
Ըսպասելու
որ
ծագի
Լոյսն
առաջին
լուսաւորին: